اندازه‌گیری سطح آلبومین سرم در بیماران سوخته و تعیین رابطه آن با سطح سوختگی و طول مدت بستری در بیمارستان

زمینه و هدف: کاهش سطح آلبومین سرم (هایپوآلبومینمی) یک یافته شایع در بیماران سوخته است اما رابطه آن با میزان مرگ و میر بیماران سوخته به طور دقیق مشخص نشده است. هدف مطالعه حاضر اندازه گیری سطح آلبومین سرم در بیماران سوخته و تعیین رابطه آن با سطح سوختگی و طول مدت بستری در بیمارستان بود. روش بررسی: این مطالعه مقطعی بر روی بیماران بالای 16 سال که در شش ماهه دوم سال 1393 و در 24 ساعت اول سوختگی به بیمارستان شهید مطهری تهران مراجعه کردند انجام شد. برای همه ی بیمارانی که وارد مطالعه شدند، cbc، آلبومین، کراتینین توتال، پروتیین، bun و کلسیم در روزهای بستری، یک هفته پس از بستری و در بیمارانی که بد حال می شدند، به صورت روزانه و در سایر بیماران یک روز پیش از ترخیص مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: پژوهش حاضر نشان داد که میانگین مقدار آلبومین در گروه ترخیص شده در روز پذیرش، یک هفته پس از پذیرش و به هنگام ترخیص به طور معناداری بالاتر از گروه فوت شده بود (0/001>p). همچنین میان سطح سوختگی و میزان آلبومین ارتباط معناداری وجود داشت (0/001>p)، به طوری که هر چه سطح سوختگی بالاتر بود میزان آلبومین پایین تر بود ولی بین میزان آلبومین با سن و طول مدت بستری در بیمارستان رابطه معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که سطح آلبومین سرم می تواند به عنوان یک شاخص قابل اتکا برای تعیین وضعیت بیماران سوخته کاربرد داشته باشد، ولی پیدا کردن راهکاری برای رساندن سطح آلبومین به حد مناسب نیازمند پژوهش های بیشتر می باشد.