آثار نانوکورکومین دندروزومی بر علایم سندرم محرومیت از مورفین در موش صحرایی نر

زمینه: کورکومین (ترکیب فعال زردچوبه) دارای طیف گسترده ای از خواص درمانی و دارویی است اما، فراهمی زیستی و انحلال پذیری پایین در آب، استفاده از آن را محدود می کند. دستاوردهای اخیر در فناوری نانو یک رویکرد جدید در درمان سوء مصرف مواد و اعتیاد نشان داده است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر نانوکورکومین دندروزومی بر علایم سندرم ترک از اعتیاد در موش صحرایی نر انجام شد. روش کار: پس از بیهوش کردن موش ها (250 تا 300 گرم) یک کاتتر داخل ورید وداج راست آن ها قرار داده شد، سپس حیوان طی یک دوره 12 روزه (هر روز به مدت 2 ساعت) در داخل اطاقک خود تزریقی قرار می گرفت و با هر بار فشار دادن پدال فعال مقدار 0/1 میلی لیتر محلول سالین یا مورفین دریافت می کرد. در گروه های دارو، حیوانات 30 دقیقه قبل از قرار گرفتن در دستگاه به صورت داخل صفاقی نانوکورکومین دندروزومی (5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم ) دریافت کردند و اثر آن بر علایم سندرم ترک مورفین پس از تزریق نالوکسان، مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: مورفین به طور معنی داری باعث ایجاد وابستگی و بروز علائم سندرم ترک در گروه کنترل مثبت گردید. در حالی که تزریق نانوکورکومین دندروزومی در دو دوز 5 و 10 میلی گرم منجر به کاهش معنی دار علایم سندرم ترک (سگ خیسی، دفعات پرش، اسهال و...) در مقایسه با گروه مورفین گردید (0/05>p). نتیجه گیری: نانوکورکومین دندروزومی احتمالا با افزایش مقدار سروتونین باعث کاهش بروز علائم سندرم محرومیت از مورفین که در ارتباط با کاهش سروتونین در مغز است، می شود.