ارتباط میکرو آلبومینوری با کلیرانس کراتینین و بروز اسکار کلیه در کودکان مبتلا به رفلاکس وزیکویورترال

زمینه و اهداف: رفلاکس وزیکویورترال از آنومالی های شایع دستگاه ادراری است که می تواند منجر به آسیب پارانشیم کلیه شود. مطالعات اخیر نشان می دهد میکروآلبومینوری می تواند در تشخیص آسیب گلومرولی در مراحل اولیه کمک کننده باشد. هدف این مطالعه بررسی رابطه بین میزان میکروآلبومینوری با کلیرانس کراتینین، اسکارهای کلیه و شدت رفلاکس می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 87 کودک مبتلا به رفلاکس وزیکویورترال از فروردین 1391 تا شهریور 1392 در مرکز آموزشی درمانی کودکان تبریز مورد مطالعه قرار گرفتند. سه ماه پس از درمان عفونت ادراری برای همه بیماران آزمایش کراتینین سرم، اسکن dmsa و آزمایش میکروآلبومین ادرار انجام شد و رابطه بین متغیرها با نرم افزار spss16 بررسی گردید.یافته ها: میانگین سنی بیماران 64/2 ± 49/4 سال بود و 8/82% بیماران مونث بودند. شدت رفلاکس در 23% بیماران خفیف، در 3/33% متوسط و در 7/43% شدید بود. اسکن dmsa در 58 بیمار (6/66%) غیر نرمال بود. با افزایش درجه رفلاکس مقدار آلبومین ادرار افزایش و مقدار کلیرانس کراتینین کاهش یافته بود ولی تغییرات آنها معنی دار نبود (12/0=p). میزان میکرو آلبومین ادرار 24 ساعته در بیماران با اسکار (mg69/28±32/33) به طور معنی داری بیشتر از بیماران بدون اسکار (mg83/8±82/10) بود (006/0 =p). میزان بروز اسکار کلیوی در گروه های خفیف، متوسط و شدید رفلاکس به ترتیب 50%، 1/62%، 9/78% بود (07/0=p). فراوانی میکروآلبومینوری در بیماران با اسکار ( 31%) به طور معنی داری بیشتر از بیماران بدون اسکار (4/3%) بود (003/0=p). نتیجه گیری: در این مطالعه ارتباط معنی داری بین درجه رفلاکس با میزان میکروآلبومینوری، کلیرانس کراتینین واسکارهای کلیه یافت نشد ولی میزان میکروآلبومینوری در بیمارانی که اسکار در بافت کلیه داشتند به طور معنی داری بیشتر از بیماران بدون اسکار بود. به نظر می رسد میکروآلبومینوری می تواند در تشخیص آسیب بافت کلیوی کمک کننده باشد.