اثر پیشگیرانه و کمک درمانی تمرینات استقامتی بر سطوح اینترلوکین-6 بافتی و حجم تومور موش های مبتلا به سرطان پستان

زمینه و اهداف: ورزش اثر پیشگیری بر سرطان پستان (رایج ترین سرطان در میان زنان) دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات پیشگیرانه و کمک درمانی یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح il-6 بافتی و حجم تومور موش های ماده مبتلا به سرطان پستان می باشد. مواد و روش ها: چهل موش بالب سی ماده در چهار گروه ورزش-تومور-ورزش (ete)، ورزش-تومور-استراحت (etr)، استراحت-تومور-ورزش (rte) و استراحت-تومور-استراحت (rtr) قرار گرفتند. پس از آشناسازی با محیط، دو گروه از موش ها به مدت 8 هفته با شدت 55-85 درصد vo2maxو به مدت 25-35 دقیقه به تمرین استقامتی تداومی پرداختند. سپس سلول های سرطانی به موش های 4 گروه تزریق شد. پس از سرطانی شدن، یک گروه از موش های تمرین کرده و یک گروه از موش های تمرین نکرده به مدت 6 هفته با شدت 55-70 درصد vo2max تمرین استقامتی را ادامه دادند. حجم تومور به صورت هفتگی با کولیس دیجیتال اندازه گیری شد. در پایان، موش ها قربانی شدند و بافت برداشته شد و پس از هموژن کردن بافت، سطوح il-6 با روش الایزا اندازه گیری شد.یافته ها: سطوح il-6 بافتی در دو گروهی که پس از سرطانی شدن تمرین استقامتی انجام دادند (ete و rte)، به طور معناداری پایین تر(0001/0=p) از دو گروهی بود که تمرین را ادامه ندادند (rtr و etr). این نتایج با میزان رشد تومور هم خوانی داشت (0001/0=p). نتیجه گیری: التهاب زمینه رشد و متاستاز سلول های سرطانی را فراهم می آورد و کاهش حجم تومور در گروه های تمرین به افت عوامل التهابی il-6 قابل استناد می باشد. در مجموع تمرین استقامتی به عنوان روش غیر دارویی موثر می تواند نقش پیشگیرانه و کمک درمانی در مورد سرطان پستان داشته باشد.