مقایسه اثرات درمانی هیدروکسی کلروکین و متوتروکسات در درمان بیماران مبتلا به اسکلرودرمی لوکالیزه

زمینه و اهداف: اسکلرودرمی لوکالیزه یک بیماری التهابی جلدی با تظاهرات بالینی مشخص می باشد که به صورت اولیه درم و چربی زیر جلدی را درگیر می کند و در نهایت سبب ایجاد اسکلروز شبه اسکار می شود. تاکنون درمان های مختلفی برای این بیماری پیشنهاد شده است، اما اغلب آنها براساس مشاهدات موردی با تعداد محدود بوده یا بدون مقایسه با کنترل شاهد انجام شده است.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سویه کور، 30 بیمار با تشخیص قطعی اسکلرودرمی لوکالیزه که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، در قالب دو گروه (به ترتیب گروه a تحت درمان با متوتروکسات و گروه b تحت درمان با هیدروکسی کلروکین، هر گروه 15 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. بهبود سفتی و خارش بیماران طی معاینات هفته 4، 8 و12 بعد از شروع درمان بررسی شده و در مرحله نهایی تمام اطلاعات داده های بیماران با آزمون های آماری مناسب مورد آنالیز قرار گرفتند.یافته­ها: در کل، 9نه نفر (36 درصد) از بیماران مرد و 16 نفر (64 درصد) هم زن بودند. میانگین سنی کل بیماران مورد بررسی، 5/13± 8/36 سال بود که در محدوده سنی 74-13 سال قرار داشتند. متوسط نمره mss قبل از مداخله در گروه تحت درمان با متوتروکسات، 7/3± 3/12 بود که به 8/2± 2/7 کاهش یافته بود. در گروه تحت درمان با هیدروکسی کلروکین هم از 1/4± 7/10 به 4/3± 7/7 کاهش یافته بود که تفاوت آن میزان تغییرات از لحاظ آماری در هر دو گروه معنی دار بود (0001/0= =p). تفاوت vas مربوط به سفتی و شدت درگیری پوستی بعد از درمان نسبت به قبل نیز در هر دو گروه معنی دار بود (001/0=p).(0001/0= p).نتیجه­گیری: با در نظر گرفتن افزایش مختصر آنزیم های کبدی در مورد بیماران تحت درمان با متوتروکسات می توان این گونه بیان کرد که هر دو داروی متوتروکسات و هیدروکسی کلروکین در بهبود شدت درگیری، خارش و سفتی پوست در بیماران مبتلا به اسکلرودرمی لوکالیزه موثر هستند و هیچ گونه ارجحیتی نسبت به یکدیگر ندارند.