ارتباط عملکرد حسی و حرکتی در اندام فوقانی همی پلژیک در بیماران سکته مغزی مزمن

زمینه و اهداف: نقایص حسی از عوارض شایع سکته های مغزی هستند. این نقایص سبب کاهش کیفیت حرکات اندام فوقانی، ضعف در انجام حرکات مهارتی و ضعف در دستکاری حرکتی ظریف اشیا می شوند. علی رغم این واقعیت که توانایی انجام حرکات مهارتی و بنابراین عملکرد مستقل وابستگی نزدیکی به توانایی درک و افتراق دروندادهای حسی مختلف دارد و علی رغم اینکه از پتانسیل کامل حرکتی در اندام های دچار نقایص حسی استفاده نمی شود، این نقایص در بیماران سکته مغزی بندرت مورد ارزیابی و مداخله قرار می گیرند. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط عملکرد حسی با عملکرد حرکتی در اندام فوقانی پارتیک در بیماران سکته مغزی مزمن می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی 27 بیمار سکته مغزی به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه گردیدند. عملکرد حسی اندام فوقانی بیماران با استفاده از آزمون های حسی فوگل مایر و آزمون استرگنوزیس مورد ارزیابی قرار گرفت و برای ارزیابی عملکرد حرکتی اندام فوقانی نیز از بخش حرکتی آزمون فوگل مایر استفاده شد. یافته ها: بین عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران و عملکرد حسی ارزیابی شده با آزمون استرگنوزیس ارتباط معناداری یافت شد (002/0=p) اما بین عملکرد حرکتی آنان و نتایج ارزیابی حسی صورت گرفته با آزمون حسی فوگل مایر (حس سطحی و عمقی) ارتباط معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به معنادار بودن ارتباط عملکرد حسی بیماران در آزمون استرگنوزیس با آزمون حرکتی فوگل مایر لازم است نقایص حسی در توانبخشی بیماران سکته مغزی بیشتر مورد توجه قرار گیرند.