تعامل عامل های شخصیتی با علایم افسردگی، ناامیدی و افکار خودکشی در بین دانشجویان

زمینه و اهداف: هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه ویژگی های شخصیتی بر اساس مدل پنج عاملی شخصیت، با علایم افسردگی، ناامیدی و افکار خودکشی در جمعیت دانشجویی بود. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال تحصیلی 90-1389 بودند که براساس جدول مورگان از بین آنها 200 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه های افسردگی بک (bdi-ii)، آزمون neo-ffi-r، مقیاس ناامیدی بک (bhs) و مقیاس انگاره پردازی خودکشی بک (bssi) پاسخ دادند. برای تحلیل داده های پژوهش از آزمون همبستگی و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که ارتباط معنادار مثبتی بین عامل روان رنجوری با افسردگی، افکار خود کشی و ناامیدی وجود دارد. همچنین برون گرایی و با وجدان بودن با نشانه های افسردگی، ناامیدی و افکار خودکشی رابطه منفی و معنا داری وجود دارد. عامل روان رنجوری 73 درصد از واریانس افسردگی، 61 درصد از واریانس نا امیدی و 59 درصد از واریانس خودکشی را تبیین می کند. نتیجه گیری: به طور کلی می توان گفت که روان رنجوری یک عامل مرتبط با خلق پایین، ناامیدی و افکار خودکشی است، در حالی که برون گرایی و با وجدان بودن رابطه ای منفی با این متغیرها دارند.