اثر آتورواستاتین در کاهش چسبندگی در آسیب تاندون فلکسور دست

زمینه. ترمیم تاندون فلکسور در آسیب های تاندون های عمقی و سطحی به ویژه در زون ii دارای اهمیت ویژه ای است، چرا که آن را از سایر نواحی متمایز می کند. ما تأثیر آتورواستاتین، یک داروی ارزان و در دسترس و غیرسیتوتوکسیک را بر روی پدیده چسبندگی ناشی از ترمیم بافت مطالعه کردیم. روش کار. در این پژوهش، 52 بیمار وارد مطالعه و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول آتورواستاتین 20 میلی گرم روزانه به مدت سه هفته تجویز شد. در گروه کنترل به مدت سه هفته از دارونما استفاده شد. پس از 3 ماه، دامنه حرکت، شکاف اکستنشن، تأخیر اکستنشن و شکاف خمشی برای هر انگشت اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها. همانطور که نتایج نشان می دهد، استفاده از آتورواستاتین در بیماران منجر به افزایش دامنه حرکتی مفاصل dip می شود. همچنین اکستنشن، شکاف خمشی و تاخیر اکستنشن در هر دو گروه یکسان است. میزان بهبود دامنه حرکتی در افراد سیگاری به طور قابل توجهی کمتر بود. نتیجه گیری. به نظر می رسد استفاده از آتورواستاتین در بیماران در افزایش دامنه حرکتی dip و بهبود این چسبندگی مؤثر باشد. علاوه بر این، اثرات منفی دود بر میزان بهبودی که در مطالعات محدودی در این زمینه انجام شده است را نباید نادیده گرفت. پیامدهای عملی. در جراحی برای ترمیم تاندون فلکسور، استفاده از آتورواستاتین به بهبود توانایی حرکت مفصل dip کمک کرده است. همچنین از بیماران درخواست شده است تا به طور موقت سیگار را جهت حصول بهبودی سریع تر ترک کنند.

atorvastatin in reducing adhesion in flexor tendon injury of the hand

background. flexor tendon repair damage to both deep and superficial flexor tendons injuries, especially in zone ii, has special importance that distinguishes it from other zones. this study evaluated the effect of atorvastatin, a cheap, available, and non-cytotoxic drug, on the adhesion phenomenon resulting from tissue repair. methods. overall, 52 patients were included in this study. patients were randomly divided into two groups. in the first group, atorvastatin 20 mg was administered daily for three weeks. in the control group, a placebo was used for three weeks. after 3 months, the range of motion, extension gap, extension lag, and flexion gap for each finger were measured and compared in the two groups. results. based on the results, using atorvastatin led to an increase in the range of motion in distal interphalangeal (dip) injured patients. in addition, extension, flexion gap, and extension lag in both groups were the same. the rate of improvement in the range of motion in smokers was significantly lower. conclusion. using atorvastatin in surgical patients appears to be effective in increasing the range of motion of dip and improving this adhesion. the negative effects of smoke on the rate of improvement that have been investigated in limited studies in this area should not be ignored either. practical implications. in surgery to repair the flexor tendon, using atorvastatin has really helped improve the ability to move the dip joint. patients are also asked to stop smoking temporarily to make their recovery go faster.