اثر پاروکستین بر بیان ژن های tlr2 و tlr4 در سلول های تک هسته ای خون محیطی افراد با وضعیت روانی سالم

زمینه: پاروکستین یکی از شناخته شده ترین داروها بین داروهای ضدافسردگی است. مطالعات اخیر بر اثرات احتمالی تعدیل کنندگی ایمنی پاروکستین تمرکز کرده اند چرا که یافته ها نقش التهاب را در پاتوفیزیولوژی افسردگی نشان دادند. لذا در مطالعه حاضر بیان ژن های tlr2 و tlr4 در سلول های تک هسته ای خون محیطی تحت تیمار با پاروکستین سنجیده شد. روش کار: مطالعه حاضر از نوع بنیادی کاربردی است. از 5 مرد سالم (20-40 سال) خونگیری وریدی انجام گرفت و سلول های تک هسته ای خون محیطی (pbmc) از نمونه ها جداسازی و کشت داده شدند. پس از انکوباسیون اولیه به مدت 24 ساعت، lps+pha به سلول ها افزوده شد و 24 ساعت انکوبه شدند. سپس سلول ها تحت تیمار با غلظت های متفاوت از داروی پاروکستین در حضور یا عدم حضور مهار کننده 5ht2r و 5ht7r قرار گرفتند. بعد از انکوباسیون به مدت 48 ساعت، rna استخراج گردید و cdna سنتز شد. با استفاده از تکنیک realtime pcr، بیان ژن های tlr4 و tlr2 اندازه گیری شد. تحلیل آماری نتایج با استفاده از نرم افزار graphpad prism7 انجام شد. یافته ها: بیان mrna ژن های tlr2 و tlr4 به طور معنادار در پاسخ به تیمار با پاروکستین در همه غلظت ها افزایش یافت. علاوه بر این، تیمار همزمان سلول ها با دارو و مهارکننده گیرنده سروتونینی 2 و 7 نشان داد که اثر پاروکستین بر سلول های ایمنی بواسطه tlr2 به سیستم سروتونینی وابسته است. در حالی که در مورد اثر tlr4، مستقل از سروتونین است. نتیجه گیری: با توجه به اثر داروی پاروکستین در تعدیل پاسخ های التهابی به واسطه افزایش بیان ژن های tlr2 و tlr4، این دارو دارای توانایی بالقوه در درمان بیماری های مرتبط با نقص در این گیرنده ها خواهد بود.

Paroxetine effect on expression of TLR2 and TLR4 genes in PBMCs of mentally normal individuals

Background: Paroxetine is one of the wellknown antidepressants. Recent studies have focused on paroxetine’s probable immunomodulatory effects, since findings have indicated inflammation’s role in the pathophysiology of depression. Therefore, in the present study, TLR2 and TLR4 mRNA genes expression was assessed in paroxetinetreated peripheral blood mononuclear cells (PBMCs). Methods: Venous blood samples were drawn from five healthy men (2040 years old). Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) were isolated from samples and were cultured. After the first incubation for 24h, phytohemagglutinin plus lipopolysaccharide were added to the cells and then were incubated for 24h. Thereafter, cells were treated with different concentrations of paroxetine in the presence or absence of inhibitors of 5HT2 and 5HT7 receptors. After incubation for 48h, RNA was extracted and cDNA was synthesized. Using the realTime PCR technique, TLR2 and TLR4 genes mRNA expression were evaluated. Statistical analysis of data were carried out using GraphPad Prism 7. Results: TLR2 and TLR4 mRNA expression were significantly increased in response to paroxetine at all concentrations. Furthermore, the coculture of cells with the drug and the 5HT2R and 5HT7R inhibitor simultaneously revealed that paroxetine’s immunomodulatory effects viaTLR2 are dependent on serotonin, while it is independent of serotonin in the case of TLR4. Conclusion: Considering paroxetine’s effect in modulating immune responses via increasing TLR2 and TLR4 expression, paroxetine could have therapeutic potentials in diseases with a deficiency in these receptors.