تاثیر فعالیت ورزشی هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر هورمون Igf1 و ترکیب بدنی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به Nafld

زمینه. هورمون igf1 در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و nafld کاهش می یابد. تاثیر فعالیت ورزشی بر این هورمون به پژوهش های بیشتری نیاز دارد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرین هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر هورمون igf1 و ترکیب بدنی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به nafld است. روش کار. در این مطالعه، 40 زن دیابتی نوع 2 مبتلا به nafld (با میانگین سن 4.5 ± 50.6 سال، قد 0.07 ± 1.58 متر، وزن 9.9 ± 74.4 کیلوگرم) به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 2 ماه و سه روز در هفته تمرین را روی دوچرخه ثابت انجام دادند. گروه ها شامل گروه تمرین هوازی تناوبی (با شدت 7580% تواتر قلبی بیشینه)، گروه تمرین هوازی تداومی (با شدت 6075% درصد تواتر قلبی بیشینه)، گروه تمرین ترکیبی (تناوبی و تداومی) و گروه کنترل بودند. برای محاسبه و مقایسه بین گروهی از تحلیل واریانس و برای مقایسه درون گروهی ازt وابسته استفاده شد (0.05≥α). یافته ها. در هر سه گروه تمرینی کاهش وزن بدن، شاخص توده بدن، دور کمر، دور لگن، نسبت دور کمر به قد، درصد چربی بدن و توده چربی بدن و افزایش هورمون igf1 معنادار بود (0.05≥p). در گروه کنترل افزایش دور لگن و کاهش هورمون igf1 معنادار بود (0.05≥p). بین سه گروه تمرینی، گروه تمرین هوازی تناوبی بیشترین تاثیر را بر بهتر شدن بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به nafld داشت. در مقایسه بین گروهی، هورمون igf1، شاخص توده بدنی، دور کمر، دور لگن و نسبت دور کمر به قد، در گروه های تمرین هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی نسبت به گروه کنترل معنادار شد (0.05≥p). نتیجه گیری. تمرین هوازی تداومی تناوبی و ترکیبی باعث بهتر شدن ترکیب بدنی و هورمون igf1 می شود و با توجه به یافته ها، تمرین هوازی تناوبی بیشترین تاثیر را بر بیماران دیابتی مبتلا به nafld دارد. بنابراین توصیه می شود که این دسته بیماران به طور منظم در فعالیت ورزشی هوازی به ویژه تمرین هوازی تناوبی شرکت کنند.

The effect of interval, continuous and combined aerobic exercise on IGF1 hormone and body composition in type 2 diabetic patients with NAFLD

Background. IGF1 hormone decreases in patients with type 2 diabetes and NAFLD. The effect of exercise on this hormone requires further researches. The purpose of this study was to compare the effects of the interval, continuous, and combined aerobic exercise on IGF1 hormone and body composition in type 2 diabetic patients with NAFLD. Methods. In this study, forty female type 2 diabetes patients with NAFLD (mean age 50.6 ± 4.5 years, height 1.58 ± 0.07 m, weight 74.4 ± 9.9 kg) were randomized into four groups. The exercise training groups performed exercises by cycle ergometer three days a week for eight weeks. The groups included: interval aerobic exercise group (7580% maximum heart rate), continuous aerobic exercise group (6075% maximum heart rate), combined exercise group (interval and continuous), and control group. Variance analysis was used for analysis and comparison between groups. The tdependent test was used for intragroup compression (α≤0.05). Results. Decreased body weight, BMI, waist circumference, waist circumference, waisttoheight ratio, body fat percentage, body fat mass, and increased IGF1 were significant in all three exercise groups (P≤0.05). In the control group, increased hip circumference and decreased IGF1 were significant (P≤0.05). Among the three exercise groups, the interval aerobic exercise group had the most effect on improving type 2 diabetic patients with NAFLD. Comparing between the groups, IGF1, body mass index, waist circumference, hip circumference, and waisttoheight ratio were significant in the interval, continuous, and combined aerobic exercise groups compared to the control group (P≥0.05). Conclusion. Interval, continuous, and combined aerobic exercise improves body composition and hormone IGF1, and according to the findings, interval aerobic exercise had the greatest effect on diabetic patients with NAFLD. Therefore, it is recommended that these patients participate in aerobic exercise regularly, especially interval aerobic exercise.