سطوح سرمی عامل رشد شبه انسولینی 1 (igfi) به عنوان نشانگر مرتبط با ارزیابی آمادگی هوازی و بی هوازی پسران نوجوان

زمینه: عامل رشد شبه انسولینی1 (igfi) نقش های متنوعی دارد، اما شواهد علمی نشان می دهد که یک نشانگر زیستی مرتبط با شاخص های آمادگی جسمانی و سلامتی است. از این رو، مطالعه حاضر به بررسی تاثیر و رابطه بین غلظت igfi و آمادگی هوازی (vo2max)، بی هوازی، فشار خون سیستولی، دیاستولی و درصد چربی پسران نوجوان، قبل و بعد از هشت هفته تمرین تناوبی شدید (hiit) می پردازد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 22 پسر نوجوان (17-15 ساله) انتخاب و پس از همگن سازی بر اساس سن، غلظت igfi و میزان آمادگی هوازی به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (11 =n) و hiit (11 =n) جایگزین شدند. سپس، هشت هفته (هر هفته 43 جلسه) تمرین hiit را اجرا کردند که هر جلسه تمرین شامل 8-6 تکرار دویدن 60-30 ثانیه ای با شدت تمام و 4-3.5 دقیقه استراحت بین هر تکرار بود. در نهایت، مقادیر هر یک از شاخص های فوق الذکر، 24-18 ساعت قبل و بس از مداخله تمرینی اندازه گیری شد. یافته ها: پس از هشت هفته تمرین hiit، مقادیر igfi، اکسیژن مصرفی بیشینه (vo2max)، توان بی هوازی اوج (ppo) و میانگین توان بی هوازی (mpo) نسبت به دوره قبل از تمرینات افزایش و شاخص خستگی طی آزمون rast و درصد چربی به طور معنی داری کاهش یافت . همچنین، همبستگی و رابطه مثبت معنی داری بین میزان تغییرات igfi و تغییرات آمادگی هوازی، بی هوازی و درصد چربی بدنی مشاهده شد. با این حال، فشار خونی سیستولی و دیاستولی پس اتمام دوره تمرینی تغییر معنی داری نشان نداد . نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد igfi می تواند به عنوان شاخصی برای ارزیابی آمادگی بدنی پسران نوجوان مورد استفاده قرار گیرد.

Serum levels of Insulinlike growth factor1 (IGFI) as an indicator associated with aerobic and anaerobic fitness assessment in adolescent boys

Background: Insulinlike growth factor 1 (IGFI) has a variety of roles, But the abundance of scientific evidence indicates that it is a metabolic biomarker associated with indicators of physical fitness and health. The present study examined the relationship between serum levels of IGFI and aerobic fitness, anaerobic capacity and body fat percent, systolic, and diastolic blood pressure before and after the eight weeks of high intensity intermittent training (HIIT) in adolescent boys. Methods: In this experimental study, 22 adolescent boys in a randomly and doubleblinded design were allocated in two equal groups: HIIT group (N=11) and control group (N=11). Training programs were conducted 34 times per week for 8 weeks. The HIIT program consisted of 68 running sprints (3060 seconds) with a 3.54 min recovery. Mentioned indicators assessments were performed 1824 hours pre and post intervention. Results: IGF1, Maximum Oxygen uptake (VO2max(, Peak Power Output (PPO) and mean power output (MPO) were significantly higher after 8 week HIIT than the preexercise training evaluations (P<0.001). Fatigue index and body fat percent decreased in HIIT trial after 8 week HIIT (P<0.001). Also, there was a significant positive correlation between IGFI changes and aerobic fitness, anaerobic and body fat percentage. However, Systolic and diastolic blood pressure did not change significantly after the training period (P > 0.05). Conclusion: The IGFI can be used as an indicator to assess the fitness of adolescent boys.