تاثیر 12 هفته تمرین هوازی و ترکیبی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی

زمینه: دیابت یکی از شایع ترین اختلالات متابولیکی است که شیوع آن در جهان به سرعت در حال گسترش است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین هوازی و ترکیبی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود.روش کار: بیست و دو مرد دیابتی نوع دو به طور مساوی به دو گروه هوازی (11) و ترکیبی (11) تقسیم شدند. تمرین هوازی با شدت 70 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 25 تا 45 دقیقه و تمرین ترکیبی شامل تمرینات هوازی و مقاومتی، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازه گیری های هدایت عصبی و خونگیری صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های t وابسته و مستقل مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: در هر دو گروه افزایش معنی‌داری در سرعت هدایت عصب سورال، پرونئال و تیبیال و همچنین افزایش معنی داری در آمپلی تود پتانسیل عمل عصب سورال و پرونئال مشاهده گردید (p<0.05)، با این حال آمپلی تود پتانسیل عمل عصب تیبیال فقط در گروه ترکیبی افزایش معنی داری داشت (p<0.05). علاوه بر این، بین دو گروه در دامنۀ تغییرات آمپلی تود پتانسیل عمل عصب پرونئال و تیبیال تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.05). نتیجه گیری: هر دو تمرین هوازی و ترکیبی روش های موثری در کنترل دیابت نوع دو محسوب می شوند، ولی به نظر می رسد سرعت هدایت عصبی و آمپلی تود پتانسیل عمل عصب در تمرین ترکیبی نسبت به تمرین هوازی بهبود بیشتری را نشان می دهد.