تاثیر مصرف مکمل گلوکز و شش هفته تمرین بلندمدت وامانده ساز بر پاسخ پروتئین شوک حرارتی70 در مردان غیرورزشکار

زمینه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین بلندمدت وامانده ساز همراه با مصرف گلوکز بر پاسخ hsp70 مردان غیرورزشکار بود. روش کار: تعداد 18 نفر مرد سالم(میانگین سن: 2.5±21.5 سال، میانگین وزن: 9.5±73.1 کیلوگرم) که فعالیت بدنی منظم نداشتند انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه مورد مطالعه قرار گرفتند: گروه گلوکز- تمرین (n = 6)، گروه تمرین- دارونما (n = 6) و گروه کنترل (n = 6). در سه مرحله قبل از شروع دوره تمرینی(پیش آزمون)، بلافاصله پس از اتمام اولین جلسه تمرینی(پس آزمون اول) و بلافاصله پس از اتمام آخرین جلسه تمرینی پس از شش هفته (پس آزمون دوم) نمونه های خونی از سیاهرگ زند اعلی جهت اندازه گیری متغیرهای تحقیق جمع آوری شد. غلظتhsp70 سرم بوسیله تکنیک elisa اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده های تحقیق از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر جهت معنی داری و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. سطح معنی داری نیز α=0.05 استفاده شد. یافته ها: مقادیرhsp70 سرم در مرحله پس آزمون دوم در سه گروه به ترتیب1.1±3.8، 1.2±3.9 و 1.2±2.8ng/ml بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرر تفاوت معنی داری در گروه گلوکز- تمرین بین هر سه مرحله را نشان داد (p<0.01). نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی حاکی از تفاوت معنی داری بین مرحله پیش آزمون با پس آزمون اول و پس آزمون دوم و همچنین بین پس آزمون اول با پس آزمون دوم بود (p<0.05). نتایج آزمون اندازه گیریهای مکرر تفاوت معنی داری در گروه تمرین- دارونما بین هر سه مرحله را نشان داد (p<0.05). نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی در گروه تمرین- دارونما، حاکی از تفاوت معنی داری بین مرحله پیش آزمون با پس آزمون اول و بین پس آزمون اول با پس آزمون دوم بود (p<0.05). نتیجه گیری: تمرین وامانده ساز بهمراه مصرف گلوکز بر سازگاری در پاسخ عامل ضداسترسی hsp70، اثربخش تر از تمرین وامانده ساز به تنهایی می باشد.