تاثیر یک دوره تمرین استقامتی تحت شرایط بی‌وزنی بر سطح سرمی عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز (bdnf) موش‌های صحرایی نر

زمینه: قرارگیری در شرایط کم ‌جاذبه همچون فضا، استراحت مطلق در بستر و دیگر محیط‌هایی که در آن فرد دچار کم‌ وزنی می‌شود، باعث بروز مشکلات عصبی-عضلانی متعددی می گردد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش ‌هفته تمرین استقامتی تحت شرایط بی‌وزنی شبیه‌سازی شده بر سطح سرمی عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز (bdnf) موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار بود. روش کار: به ‌منظور آزمایش تعداد 36 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 15± 175 در چهار گروه تعلیق (10=n)، تمرین استقامتی (6=n)، تعلیق+تمرین استقامتی در حالت تعلیق (10=n)، و کنترل (10=n) قرار گرفته و به ‌مدت شش ‌هفته مورد آزمایش قرار گرفتند. برای ایجاد شرایط بی‌وزنی از روش تعلیق اندام عقبی (hls) استفاده شد. 24 ساعت پس از انجام پروتکل، خون‌گیری از قلب موش‌ها که به‌ وسیله مخلوط کتامین و زایلوزین بی‌هوش شده بودند، انجام شد و سپس نمونه‌ها به‌روش الایزا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که سطح سرمی bdnf پس از شش‌ هفته در گروه تعلیق‌+ ‌تمرین استقامتی در حالت تعلیق ‌نسبت به سایر گروه‌ها افزایش معنی‌داری داشت (معنی‌داری در سطح 0.05). نتیجه‌گیری: براساس نتایج تحقیق حاضر به ‌نظر می‌رسد که تمرینات استقامتی در شرایط بی‌وزنی سبب افزایش سطح سرمی bdnf گشته و به تعدیل اختلالات عصبی کمک می کنند. همچنین می‌توان از مزایای تمرینات استقامتی در شرایط بی‌وزنی مانند تمرین با تردمیل‌های ضد جاذبه در جامعه‌های آماری‌ دیگری که شرایط فیزیولوژیکی مشابه با فضانوردان دارند، نظیر سالمندان، بیمارانی که تحت استراحت مطلق به سر می‌برند و افرادی که دچار آسیب‌های نخاعی و حرکتی می‌باشند، بهره برد.