اثر یک دوره تمرین هوازی بر سیستم آپلینرژیک بافت قلب موش های صحرایی مسن

زمینه: هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرین هوازی بر سیستم آپلینرژیک بافت عضله قلبی موش های مسن بود. روش کار: به همین منظور 14 سر موش صحرایی نر با نژاد ویستار 40-50 ماهه به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. برنامه تمرینی شنا شامل سه روز در هفته، روزی 30 دقیقه برای مدت 8 هفته بود. تمامی موش ها 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و بعد از 24 ساعت ناشتایی کشته، نمونه های بافت قلب جمع آوری گردید و سطوح آپلین و گیرنده آن با استفاده روش الایزا تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تی مستقل برای بررسی تفاوت بین گروه ها و آزمون همبستگی پیرسون برای ارتباط بین متغیرها در سطح معناداری 0.05> p انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بین آپلین بافت عضله قلبی گروه کنترل و تمرین اختلاف معنی داری وجود دارد (0.01=p). همچنین نتیجه این آزمون برای گیرنده آپلین بافت قلبی بین دو گروه معنادار بود (0.02=p). نتایج آزمون همبستگی پیرسون بین آپلین و گیرنده آن در گروه کنترل خطی معکوس معنادار بود (0.01=p). ولی این آزمون برای گروه تمرینی ارتباط معناداری نشان نداد (0.44=p) نتیجه گیری: این احتمال وجود دارد که تمرین هوازی در افراد مسن با تغییر در سطوح آپلین و گیرنده های آن در بافت عضله قلبی باعث بهبود روند سیستم قلبی عروقی این افراد شود.