فعالیت الکترومایوگرافی بخش های مختلف عضله دلتوئید و فوق خاری هنگام آبداکشن پویای اندام فوقانی در سرعت و بارهای متفاوت در افراد جوان سالم

زمینه: درک نحوه عملکرد عضلات شانه هنگام حرکات پویای مختلف در درک مکانیسم اساسی آسیب های شانه در فعالیت های ورزشی موثر است. هدف این پژوهش شناسایی فعالیت الکتریکی عضلات دلتوئید و فوق خاری هنگام آبداکشن آهسته و سریع شانه با و بدون بار خارجی در افراد جوان سالم بود. روش‌ کار: در تعداد 16 دختر 28-20 ساله با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی سطحی (ma-300) فعالیت عضلات دلتوئید (قدامی، میانی، خلفی) و فوق خاری هنگام حرکات 90 درجه آبداکشن آهسته (22 درجه بر ثانیه) و تند (45 درجه بر ثانیه) که با و بدون یک دمبل (معادل 5% جرم بدن) تکرار شدند، ثبت گردید. از آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری و با سطح معناداری p≤0.05 برای تحلیل آماری استفاده شد. یافته‌ها: هنگام آبداکشن با سرعت آهسته بدون بار شدت فعالیت عضلات دلتوئید قدامی، میانی و خلفی و عضله ی فوق خاری به ترتیب 1.92±18.22 %، 1.97±50.55 %، 17.50±50.60 % و 3.78±39.49 % میکروولت بود. در حرکت با و بدون بار فعالیت عضلات دلتوئید میانی و خلفی به طور معنی داری بیش از فعالیت سایر عضلات بود. عامل بار موجب 1.19 برابر افزایش در شدت فعالیت عضلات شد (0.0001=p). با این وجود، بار تاثیر بزرگتری بر عضله ی دلتوئید خلفی نسبت به دیگر عضلات داشت. فاکتور سرعت تاثیر مشابهی را در همه ی عضلات نشان داد. نتیجه‌ گیری: علت فعالیت بیشتر دلتوئید خلفی نسبت به دلتوئید قدامی را می توان با مکانیسم چرخش خارجی بازو هنگام آبداکشن تبیین نمود. تقویت عضله ی دلتوئید خلفی در تمرینات بازتوانی شانه باید مد نظر قرار گیرد.