بررسی مقاومت به وانکومایسین در انتروکو‌ک‌های جدا شده از مرکز آموزشی و درمانی کودکان تبریز و فراوانی ژن vana در ایزوله های آزمایشی

زمینه: انتروکوک‌ها به عنوان بخشی از فلور طبیعی روده در انسان و حیوانات مختلف می‌باشند. هدف از این مطالعه، بررسی فراونی مقاومت به وانکومایسین در انتروکوک‌های جدا شده از مرکز آموزشی و درمانی کودکان تبریز و بررسی ژن vana در آن‌ها بود. روش کار: تعداد 100 ایزوله انتروکوک با روش های آزمایشگاهی تعیین هویت و تعیین گونه شدند. سپس تست حساسیت آنتی بیوتیکی انجام گرفت. جهت تشخیص ژن مربوط به مقاومت آنتی‌بیوتیک وانکومایسین (vana) از روش pcr استفاده شد. یافته ها: از 50 ایزوله جمع آوری شده از مدفوع، 48 ایزوله انتروکوکوس فیسیوم (enterococcus faecium) و 2 ایزوله انتروکوکوس فکالیس (enterococcus faecalis) بودند. از50 ایزوله بالینی، 23 ایزوله انتروکوکوس فیسیوم و 27 ایزوله انتروکوکوس فکالیس بودند. میزان مقاومت به وانکومایسین در ایزوله‌های مدفوعی بیشتر از ایزوله‌های بالینی بود، به این صورت که در 52% از ایزوله‌های مدفوعی و 32% از ایزوله‌های بالینی مقاومت به وانکومایسین مشاهده شد. پس از انجام pcr نتایج حاصله نشان داد که، از 26 ایزوله مدفوعی مقاوم به وانکومایسین، پس از انجام الکتروفورز، تنها یک ایزوله دارای ژن vana بود و از 16 ایزوله بالینی مقاوم به وانکومایسین 10 ایزوله دارای ژن vana بودند. نتیجه گیری: مقاومت انتروکوک ها در برابر وانکومایسین دارای اهمیت پزشکی است که در بیمارستان ها مشکلات درمانی ایجاد می کند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می‌دهد که انتروکوک‌های جدا شده از مدفوع در مجموع نسبت به انتروکوک‌های جدا شده از نمونه های بالینی، سطح مقاومت آنتی‌بیوتیکی بالاتری دارند. در مورد وانکومایسین مقاومت در ایزوله های مدفوعی 52% و در ایزوله های بالینی 32% به دست آمد اما ظهور ژن مقاومت به وانکومایسین (vana) در نمونه‌های بالینی بیشتر از نمونه‌های مدفوعی بود.