تاثیر 8 هفته تمرین سرعتی متناوب بر میزان vegf بافت عضله اسکلتی موش‌های صحرایی سالمند

زمینه: یکی از عوارض فیزیولوژیکی سالمندی ضعف عملکردی سیستم مویرگی و در پی آن کاهش آنژیوژنز و فاکتور vegf است. تمرین سرعتی اینتروال با به کارگیری بیشتر تارهای عضلانی می‌تواند منجر به افزایش آنژیوژنز عضله اسکلتی شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین سرعتی اینتروال بر میزان vegf بافت عضله نعلی و edl موش‌های صحرایی نر سالمند نژاد ویستار بود. روش‌ کار: تعداد 20 سر موش صحرایی نژاد ویستار سالمند با میانگین وزن 72/ 43±489 (گرم) تهیه و پس از یک هفته آشناسازی با شرایط آزمایشگاهی، به‌طور تصادفی به دو گروه کنترل (10=n) و تمرین (10=n) تقسیم شدند. تمرین sit شامل دویدن فزاینده و متناوب روی تردمیل بود که سه تا چهار جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. سپس عضله نعلی و باز کننده دراز انگشتان (edl) استخراج شد. در پایان از روش وسترن بلات به‌ منظور سنجش تغییرات پروتئین در بافت های عضلانی و از آزمون آماری t برای ارزیابی اطلاعات، استفاده شد. یافته‌ها: تجزیه ‌و تحلیل اطلاعات به ‌دست آمده از تحقیق نشان داد که تفاوت میزان vegf گروه کنترل و تمرین در هر دو عضله تند انقباض (05/ 0≤p) و کند انقباض (05/ 0≤p) معنادار بود. نتیجه‌ گیری: از آنجایی‌ که میزان مویرگی شدن تار‌های نوع ii کاهش بیشتری را نسبت به تارهای نوع i در اثر افزایش سن نشان داده‌اند، لذا با توجه به نتایج تحقیق حاضر استنباط می‌شود که احتمالا تمرین سرعتی اینتروال می‌تواند محرک مناسبی جهت آنژیوژنز تار‌های عضلانی باشد و منجر به بهبود خواص متابولیکی آن‌‌ها شود.