کاربرد تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت در بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی

زمینه و هدف: آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی به علت تغییرات ثانویه نقشه های کورتیکال سبب آسیب های حسی-حرکتی طولانی مدت و گاهی همیشگی می گردند. هدف این مطالعه تعیین امکان کاربرد و کارایی تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی بود. روش بررسی: در یک مطالعه مداخله ای تعداد 7 بیمار مبتلا به آسیب اعصاب مدین و اولنار (2زن، 5مرد، میانگین سن: 28 سال) از جامعه در دسترس بررسی شدند. پس از غربالگری و کسب رضایت نامه کتبی، بیماران در حالی که دست و ساعد سمت سالمشان توسط یک اسپیلنت به مدت 4 هفته در ساعات بیداری بی حرکت می شد، تحت یک برنامه تمرینی فشرده با اندام مبتلا به مدت روزانه 5/1 ساعت، 5 روز در هفته به تعداد 20 جلسه در طی4 هفته قرار گرفتند. آزمون های ارزیابی شامل: semmes weinstein monofilament (swm) ، nine-hole peg test (9-hpt) و motor activity log (mal)، قبل، بعد و 4 هفته پس از اتمام مداخلات صورت می گرفتند. یافته ها: آنالیز اطلاعات حاکی از عدم تغییر در میزان درک لامسه بیماران در نوک انگشتان پس از درمان در آزمون swm بود، حال آنکه عملکرد حرکتی بیماران در آزمون 9-hpt و کاربرد اندام مبتلا در فعالیت های روزمره زندگی در پرسش نامه mal بهبودی معناداری را در جلسه پس از درمان نشان می دادند (0/01 > p) و بهبودی در طول دوره پی گیری مطالعه نیز نسبت به جلسه پس از درمان ماندگار بود (0/05 < p ). نتیجه گیری: تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت می تواند به عنوان یک تکنیک درمانی مناسب در برنامه توان بخشی بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی در نظر گرفته شود.