بررسی اثر افزودن سیتالوپرام به آنتیسایکوتیکهای تیپیک در کاهش علایم منفی بیماران اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان گلستان اهواز درسال 1389

زمینه و هدف: در پژوهش حاضر، بررسی اثر افزون سیتالوپرام به آنتی-سایکوتیکهای تیپیک در کاهش علایم منفی بیماران اسکیزوفرنی، مورد نظربوده است.روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دوسوکور میباشد. 40 بیماربستری در بخش روانپزشکی ( dsm-iv –tr اسکیزوفرنی(طبق معیارهایزنان و مردان بیمارستان گلستان، انتخاب شدند و به دو گروه مساوی تقسیمشدند. یک گروه از بیماران سیتالوپرام (با دوز 20 میلیگرم در هفته اول و 40میلیگرم در هفتههای بعدی) و گروه دیگر دارونما (با دوز مشابه) دریافت(positive symptom scale) نمودند. بیماران طی 6 هفته مطالعه، توسطهفتگی مورد ارزیابی قرار گرفتند و تاثیر panss scale & negativeسیتالوپرام و دارونما بر علایم منفی بررسی شد. افسردگی با مقیاس افسردگیهمیلتون رد شد.37 سال و 60 درصد بیماران مورد مطالعه مرد بودند / یافتهها: میانگین سنی 22در گروه درمانی سیتالوپرام در کاهش علایم منفی تفاوت معناداری با (n=24)گروه دارونما نداشت. بهبودی معناداری در کاهش نمرات بیماران در زیر گروهوجود داشت. panss سایکوپاتولوژی عمومی و مجموع نمراتنتیجهگیری: نتایج مطالعه نشان داد که سیتالوپرام در کاهش علایم منفی بیماراناسکیزوفرنی موثر نمیباشد. افزودن سیتالوپرام به آنتیسایکوتیکهای تیپیک درکاهش نمرات بیماران در زیر گروه سایکوپاتولوژی عمومی و مجموع نمراتموثر بود و به خوبی تحمل شد.