اثر پروتکل اصلاح تکنیک بر فعالیت عضلات همسترینگ متعاقب پروتکل خستگی در مبتلایان به پرونیشن مچ پا

زمینه و هدف: مبتلایان به پرونیشن مچ پا که به شکل ویژه عوامل درونی خطرساز آسیب اندام تحتانی را به همراه دارند، بررسی استفاده از پارامترهای کنترل حرکتی و مشاهده اثر بخشی آن در اصلاح حرکت و پیشگیری از آسیب این افراد در شرایط نزدیک به فعالیت ورزشی و همراه خستگی محیطی و موضعی می تواند یافته سودمندی در جهت کاهش خطرپذیری آسیب این افراد باشد. روش بررسی: طرح تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی می‌باشد. 20 مرد جوان فعال با دامنه سنی و مبتلا به پرونیشین مچ پا در یک پروتکل خستگی عملکردی اندام تحتانی شرکت متعاقبا تست فرود از جعبه 30 سانتی متری و ارزیابی الکترومایوگرافی عضله همسترینگ را در چهار زمان بدون مداخله و بدون خستگی، با مداخله و بدون خستگی، بدون مداخله و با خستگی و با مداخله همراه خستگی انجام دادند. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان دارد که بین فعالیت عضلانی در زمان های بدون مداخله و بدون خستگی، با مداخله و بدون خستگی و همچنین با مداخله همراه خستگی تفاوت معنادار (p=0.001) وجود دارد و بین زمان های بدون مداخله و بدون مداخله همراه خستگی تفاوت معناداری (p>0/05) دیده نشده است. نتیجه‌گیری: به نظر می رسد اصلاح تکنیک می تواند با تغییر بهینه الگوی فرود و فعال سازی عضلات مدیال همسترینگ، لترال همسترینگ کاهنده خطر آسیب زانو، مچ و نهایتا تنه هم در شرایط عادی و هم در زمان خستگی در مبتلایان به پرونیشن مچ پا باشد.

The effect of motion alteration on selected muscle in people who suffering from ankle disorder during landing

Background and Objectives: Patients with ankle disorder, which have specific intrinsic risk factors for lower extremity injury, investigate the use of motor control parameters and their effects on injury prevention combined with environmental and local fatigue can be a useful finding to reduce the risk of injury in these people. Background and Objectives: This research is a quasiexperimental study. active young men with ankle disorder in a lower extremity functional fatigue protocol subsequently performed a 30 cm box landing test and evaluation of hamstring muscle at four times without intervention, without intervention, with and without fatigue, they performed the intervention without fatigue and with fatigue. Results: The results of repeated measures analysis of variance showed that there was a significant difference (p = 0.001) between muscle activity in nonintervention and nonfatigued, intervention and nonfatigued as well as fatigueassociated intervention. There was no significant difference (p> 0.05) without fatigue intervention. Conclusion: It seems that motion alteration can reduce the risk of knee, ankle and trunk injury in men with functional ankle disorder by modifying hamstring muscle activation according to proven factors.