بررسی مقایسه ای تاثیر دو روش آموزشی چند رسانه ای و تصویری -بازخوردی بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

زمینه و هدف: بیماران دیابتی بدلیل ماهیت مزمن بیماری، جهت مراقبت ازخود و افزایش خودکارامدی نیازمند آموزش هستند. خودکارآمدی، اطمینان از توانمندی در انجام رفتارهای مراقبت ازخود در شرایط خاص است. با افزایش آگاهی، خودکارآمدی بیماران افزایش یافته که موجب کاهش چشمگیر عوارض بیماری می شود. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین مقایسه ای تاثیر دو روش آموزشی چند رسانه ای و تصویری– بازخوردی بر خودکارآمدی بیماران دیابتی انجام شد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 75 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به سه گروه 25 نفری تقسیم شدند. به گروه چندرسانه دیسک فشرده و به گروه تصویری–بازخوردیآموزش به مدت 4 جلسه یک ساعته داده شد. گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد.داده ها قبل و 3 ماه پس از مداخله بوسیله مقیاس خودکارآمدی در مدیریت دیابت (dmses) اندازه گیری شد. یافته ها: یافته ها نشان داد، تفاوت معناداری بین میزان تغییرات نمرات خودکارآمدی بیماران قبل از مداخله در سه گروه وجود نداشت (p>0.05)، در صورتیکه تفاوت معناداری بین میزان تغییرات نمرات خودکارآمدی بیماران بعد از مداخله در دو گروه آموزشی نسبت به گروه کنترل وجود داشت(p<0.01). نتایج نشان داد میزان اثر بخشی هردو روش آموزشی بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به دیابت یکسان است(p=0.302). نتیجه گیری: بکارگیری دو روش آموزشی چندرسانه ای و تصویری – بازخوردی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 موجب ارتقاء توان خودکارآمدی می شود. با توجه به مقرون به صرفه هر دو روش، می توان از این روش ها برحسب امکانات موجود جهت آموزش بیماران دیابتی بهره گرفت.

Improving selfefficacy in Type II diabetes mellitus with educational technology: multimedia or video‒teachback educational techniques

Background and aim: Due to the chronic nature of the disease, patients with diabetes need training to take care of themselves and increase selfefficacy. Selfefficacy is a person’s confidence in the ability to perform selfcare behaviors in specific situations. With increasing awareness, patients’ selfefficacy has increased, which significantly reduces the complications of the disease. Therefore, the aim of this study was to compare the effect of two educational methods of multimedia and videofeedback on the selfefficacy of diabetic patients. Materials and methods: In this semiexperimental study, 75patients with Type II diabetes mellitus were selected using the simple sampling technique and were subsequently divided into three groups. In the multimedia group, the subjects were given a CD and in the video‒teachback group, the subjects received training for four 1hour sessions. The control group did not receive any intervention. Data were analyzed before intervention and three months after intervention using DMSES (Diabetes Management SelfEfficacy Scale) was determined. Results: The results showed that there was no significant difference between the preintervention patients’ selfefficacy scores in the three groups (P> 0.05), but there was a significant difference between the selfefficacy scores after intervention in the two groups compared to the control group. (p< 0/01). The results showed that the effectiveness of both educational methods on selfefficacy in diabetic patients was the same (P= 0.302). Conclusion: Use of multimedia and video‒teachback educational techniques improved selfefficacy for patients with Type II diabetes mellitus. Given the costeffectiveness of both these techniques, they can be used for diabetic patients