اثر تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر میزان مالون دی آلدئید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در هیپوکمپ موش های صحرائی مبتلا به سودو پارکینسونیسم

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تغییرات مالون دی آلدئید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در هیپوکمپ رت های مبتلا به پارکینسون: مقایسه دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی بود. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 30 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن 20 ± 250 گرم استفاده شد. آزمودنیها با استفاده از رزرپین به پارکینسون مبتلا شدند و در 6 گروه تقسیم شدند، سپس تمرینات به مدت 6 هفته انجام شد. در پایان رت‌ها با استفاده از کتامین و زایلازین بیهوش شدند، بافت هیپوکمپ جدا، و مالون دی آلدئید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که 6 هفته تمرین هوازی تناوبی کاهش معنی داری در سطوح مالون دی آلدئید رت های مدل پارکینسونی ایجاد می کند ( p ≤0.05) اما تمرین تداومی کاهش معنی داری نشان نداد(p ≥0.05)، همچنین تمرین هوازی تداومی و تناوبی افزایش معنی داری در سطوح دوپامین نشان دادند( p ≤0.05) که تفاوتی بین دو نوع تمرین مشاهده نشد( p ≥0.05). تمرین هوازی تناوبی باعث افزایش سطوح آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در رت های مبتلا به پارکینسون می شود( p ≤0.05). اما تمرین تداومی تاثیر معنی داری نشان نداد( p ≥0.05). نتیجه گیری : با توجه به یافته های تحقیق، از تمرینات هوازی تناوبی می‌توان برای بهبود مالون دی آلدئید و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز و از تمرینات تناوبی وتداومی جهت بهبود دوپامین بیماران پارکینسونی استفاده کرد.

The effect of continuous and interval aerobic exercise on the levels of malondialdehyde, dopamine and glutathione peroxidase in the hippocampus of rats with pseudoparkinsonism diseases

Background: The purpose of the present study was to investigate the changes of malondialdehyde, dopamine and glutathione peroxidase in the hippocampus of rats with Parkinson’s disease: a comparison of two types of continuous and interval aerobic exercise. Methods: In this study, 30 male Wistar rats weighing 250 to 350 g were used. Subjects were treated with reserpine for Parkinson’s disease and divided into 6 groups and 5 rats each. Then the exercises were performed for 6 weeks. At the end of training, rats were anesthetized using ketamine and xylazine, hippocampal tissue was isolated, and malondialdehyde, dopamine, and glutathione peroxidase (GPX) were measured. The results were analyzed using oneway ANOVA and Bonferroni post hoc test. Results: The results of this study showed that 6 weeks of interval aerobic exercise showed a significant decrease in the levels of malondialdehyde in Parkinson’s model rats (p ≤0.05), but continuous exercise did not show a significant decrease (p ≥0.05), as well as continuous and interval aerobic training significantly increased dopamine levels (p ≤0.05). They showed no difference between the two types of exercise (p ≥0.05). Intermittent aerobic exercise increases glutathione peroxidase levels in parkinsonian rats (p ≤0.05). But continuous training did not have a significant effect (p ≥0.05). Conclusion: According to the findings of this study, it can be concluded that interval aerobic exercise can be used to improve MDA and GPX and continuous and interval exercise to improve dopamine in Parkinson’s patients.