بررسی و مقایسه سطح سرمی سلنیوم در بیماران با گاستروانتریت‌ حاد بستری شده در بیمارستان کودکان مفید

زمینه و هدف: گاستروانتریت حاد به دفع مدفوع شل و آبکی بیشتر از 3 بار در روز یا افزایش حجم بیش از 15 میلی لیتر/کیلوگرم/ در روز اطلاق می شود. سلنیوم در فعالیت های آنزیمی با خنثی کردن رادیکال های آزاد اکسیژن، و افزایش سیستم ایمنی نقش مهمی ایفا می کند. کمبود سلنیوم سبب افزایش ابتلا به عفونت، ریزش مو و شلی پوست می گردد و در ایجاد و پیشرفت برخی از عفونت های ویروسی موثر است. اخیرا کمبود سلنیوم در بیماری گاستروانتریت مورد بحث واقع شده است. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح سرمی سلنیوم با بیماری گاستروانتریت حاد می باشد. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مورد شاهدی است که روی 80 بیمار 6-36 ماهه انجام شد. در گروه مورد 35 کودک مبتلا به گاستروانتریت حاد و در گروه کنترل 45 کودک سالم بررسی شدند. ابتدا سطح سرمی سلنیوم در کلیه افراد بررسی گردید و مجدداٌ پس از 7-10 روز در گروه بیماران در مرحله بهبودی اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین سطح سرمی سلنیوم در مرحله حاد گاستروانتریت µg/l18.2±80.8 و پس از یک هفته از شروع بیماری یعنی در فاز بهبودی به میزان µg/l18.4±105.6 رسید. در گروه کنترل نیز میانگین سرمی سلنیوم µg/l15.3±94.5 بود. به عبارت دیگر در فاز حادگاستروانتریت و دهیدراتاسیون شدید نسبت به گروه کنترل، یک هفته پس از بهبودی و دهیدراتاسیون خفیف و متوسط سطح سرمی سلنیوم کمتر از مقدار طبیعی بود(0.001>p). نتیجه گیری: نتایج حاصل نشان دهنده کاهش سطح سرمی سلنیوم در فاز حاد گاستروانتریت نسبت به گروه کنترل بوده و در فاز بهبودی، سطح سرمی سلنیوم به نحو قابل چشمگیری افزایش یافت. لذا در برنامه ریزی درمان گاستروانتریت حاد به کمبود سلنیوم می بایست توجه شود.