تاثیر تمرین هوازی بر میزان بیان ژن گیرنده شبه تول 4 و میانجی‌های التهابی در بخش حسی نخاع موش های صحرایی نر دارای درد نوروپاتی دیابت

زمینه و هدف: افزایش بیان tlr4در سیستم عصبی، از عوامل پاتوفیزیولوژیکی نوروپاتی محیطی دیابت است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تمرین هوازی بر بیان ژنtlr4 و میانجی‌های التهابی در بخش حسی نخاع موش های صحرایی نر دارای درد نوروپاتی دیابت بود. روش بررسی:40 سر موش صحرایی نر 8 هفته‌ای(محدوده وزنی2/10±220 گرم) در چهار گروه نوروپاتی دیابتی، نوروپاتی دیابتی تمرین، کنترل سالم تمرین و کنترل سالم قرار گرفتند. دیابت با تزریقstz(mg/kg 50) ایجاد شد. پس از تایید ایجاد نوروپاتی دیابت توسط تست‌های رفتاری، گروه‌های تمرین، 6 هفته تمرین هوازی تداومی با شدت متوسط 15متر در دقیقه برای30 دقیقه روی تردمیل اجرا کردند. میزان بیان ژنهایtlr4 ، tnfα و il1β در نرون‌های حسی l4l6 نخاع با تکنیک ریل تایم اندازه‌گیری شد. آزمون آنالیز واریانس دو راهه و آزمون تعقیبی lsd برای تحلیل آماری استفاده گردید. یافته‌ها: بیان ژن‌هایtlr4، tnfα و il1β در بخش حسی نخاع گروه نوروپاتی دیابت تمرین به طور معنی‌داری نسبت به گروه نوروپاتی دیابت کمتر بود(p<0.05)..همچنین بین گروه‌های سالم کنترل و نوروپاتی دیابت تفاوت معنی‌داری بود و بیان ژن در گروه نوروپاتی دیابت افزایش یافتp<0.05)). نتیجه‌گیری: تمرین هوازی می‌تواند میزان بیان ژن tlr4 و نشانه‌گرهای التهابی را در بخش حسی نخاع کاهش دهد و حساسیت نوسیسپتورها به عوامل دردزا که در نتیجه تخریب پیشرونده نرون‌های حسی در اثر دیابت رخ می‌دهد را بهبود بخشد. پیشنهاد می‌شود که تمرین هوازی به عنوان یک مداخله درمانی غیردارویی برای بیماران دیابتی به منظور کاهش درد نوروپاتیک استفاده شود. کلید واژگان: تمرین هوازی، tlr4 ، میانجی‌های التهابی ، نوروپاتی محیطی دیابت.