الگوی ریسک‌های ورود سازمان‌های عمومی به شبکه‌های اجتماعی

از دیدگاه نظری هر فعالیتی با درجه‌ای از ریسک همراه است. ریسک را نمی‌توان به‎طور کامل حذف کرد؛ بنابراین نگرش علمی به مسئلۀ ریسک چیزی جز مدیریت آن نیست. شبکه‌های اجتماعی مجازی به‌لحاظ عمومیت یافتن میان کاربران در پهنۀ جغرافیایی درون مرزهای ملی، تبدیل شدن به ابزار ارتباطی خصوصی و فارغ بودن از هر نوع کنترل جامع از سوی مراجع قدرت، به‎وسیله‌ای بی‌بدیل در عرصۀ ارتباطات تبدیل شده‌اند و زمینه‌های تاثیرگذاری خارج از کنترل دولت‌ها و نهادهای قدرت را در جوامع به‎‌وجود آورده‌اند. گسترش روزافزون این شبکه‌ها علی‌رغم مزیت‎های انکارناپذیر، آسیب‌هایی را نیز برای سازمان‌های عمومی در صورت عدم مدیریت اثربخش آن به همراه خواهد داشت. هدف پژوهش حاضر شناسایی ریسک‌های ورود سازمان های عمومی به شبکه‎های اجتماعی است. این پژوهش از نظر هدف، اکتشافی و از نظر نوع استفاده، کاربردی است. بدین منظور، روی نمونه‌ای از خبرگان، مدیران و کارشناسان شهرداری منطقۀ 22 تهران مطالعاتی انجام شد. تحلیل داده‌ها به‎کمک تحلیل عاملی اکتشافی، تاییدی و آزمون تی نشان داد ریسک‌های اطلاعاتی، اخلاقی، امنیتی، نظارتی، راهبردی و بهره‌وری از مهم‌ترین ریسک‌های ورود سازمان‌های عمومی به شبکه‌های اجتماعی محسوب می‌شوند.