بررسی نقش رسانه‌های اجتماعی بر مشارکت شهروندان در فرایند بودجه‌بندی مشارکتی

هدف: آگاهی و مشارکت شهروندان در بهبود اداره امور عمومی و ارتقای کیفیت تصمیم‌ها و سیاست‌های دولت نقش شایان توجهی دارد. در پژوهش حاضر تلاش شده است، مشارکت شهروندان در حوزه بودجه‌ریزی از لحاظ نظری بررسی شود. روش: این پژوهش از نوع کیفی و مبتنی بر رویکرد نظریه‌پردازی داده بنیاد است. در این پژوهش 18 نفر از صاحب‌نظران و محققان حوزه‌های علوم سیاسی، اجتماعی و مدیریت دولتی مشارک کردند که به روش نمونه‌گیری هدفمند و گلوله برفی انتخاب شدند. یافته‌ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که آگاهی سیاسی شهروندان، عبارت‌اند از: آگاهی سیاسی مجازی، توانمندی سیاسی شهروندان، دانش استفاده از شبکه‌های مجازی، آشنایی با ابزارهای سیاسی، آگاهی شهروندان از حضور سیاسی در شبکه‌های مجازی، فعالیت‌های مجازی شهروندان در احزاب و تبادل نظر در شبکه‌های اجتماعی مجازی. همچنین آگاهی سیاسی/ محلی شهروندان عبارت‌اند از: آگاهی شهروندان از اولویت‌های محلی، آگاهی شهروندان از هزینه‌های محلی، آگاهی شهروندان از مشکلات محلی، آگاهی از سرمایه‌گذاری‌های محلی و... که در قالب مقوله محوری مشارکت مجازی شهروندان پدیدار شده است. همچنین مشارکت سیاسی شهروندان شامل مشارکت بودجه‌ای شهروندان و مشارکت سیاسی/ مجازی شهروندان است. نتیجه‌گیری: با توجه به ضرورت تعاملات اجتماعی شهروندان در فضای مجازی، باید به‌منظور تقویت تعامل میان شهروندان، راه‌اندازی شبکه‌های اجتماعی بومی در کشور در دستور کار قرار گیرد و از سوی دست‌اندرکاران و سازمان‌های مربوطه حمایت شود.

Surveying the Role of Social Media on Citizens’ Participation in the Participatory Budgeting Process

Objective: Citizens’ awareness and participation play a significant role in the improvement of public affairs’ administration and the quality of governmental decisions and policies. The present research aims to explore and theorize the citizens’ participation in the budgeting process. Methods: 18 theoreticians and researchers in the fields of political sciences, social sciences and public administration participated in this groundedtheory based qualitative research. They were selected based on the purposive and snowball sampling methods. Results: The results of the data analysis showed that political awareness of citizens includes cyber political awareness, political empowerment of citizens, knowledge of using cyber networks, familiarity with political tools, citizens’ awareness of political presence on cyber networks, citizens’ cyber activities in parties, and debating on cyber social networks. Furthermore, political/local awareness of citizens includes citizen’s awareness of local priorities, citizens’ awareness of local expenditure, citizens’ awareness of local problems, and knowledge about local investment that are all  emerged within the framework of citizens’ cyber participation. Moreover, political participation of citizens involves their budget participation and political/cyber participation. Conclusion: Owing to the necessity of social interactions of citizens on the cyberspaces, local and indigenous social networks should be developed in Iran in order to reinforce the interactions among the citizens and such networks should be supported by the relevant practitioners and organizations accordingly.