آسیب‎شناسی اجرای خط‎مشی‎های خصوصی‎سازی در ایران

هدف: خصوصی‎سازی یکی از مهم‎ترین مولفه‎های مدیریت دولتی نوین به‎شمار می‎رود و موافقان و مخالفانی دارد که هر یک استدلال‎های خود را در این زمینه ارائه می‎دهد. اما فارغ از این موضوع، خصوصی‎سازی به‎منزله یک خط‎مشی، در کلیت نظام سیاسی و اقتصادی ایران پذیرفته شده و به اجرا درآمده است؛ اما موانع و کژکارکردهای اجرای خصوصی‎سازی باعث شده است از اثربخشی و کارایی آن در حل مسائل کشور کاسته شود. به‎منظور پرداختن به این مسئله، مقاله پیش رو به‎دنبال شناسایی موانع اجرای موفق خصوصی‎سازی در ایران بوده است.روش: این تحقیق با استفاده از روش تحلیل مضمونی انجام شده است. داده‎های آن از طریق مصاحبه‎های نیمه‎ساخت‎یافته با صاحب‎نظران، مدیران و کارشناسان عرصه خصوصی‎سازی که به کمک روش نمونه‎گیری گلوله برفی انتخاب شده بودند، گردآوری شده است.یافته‎ها: تجزیه و تحلیل داده‎ها به شکل‎گیری 218 کد اولیه، 94 مضمون فرعی و 15 مضمون اصلی شامل سازوکار ناکارآمد و غیراصولی واگذاری، ضعف ساختاری و قدرت و انگیزه کم بخش خصوصی، سازوکار نامناسب عرضه و تقاضای سهام، سازوکار ضعیف ارزیابی، نداشتن دیدگاه آینده‎نگرانه، ضعف‌های فرهنگی، ضعف‌های روان‎شناختی، حاکمیت منطق کاپیتالیستی، حمایت و پشتیبانی مالی ضعیف از بخش خصوصی، بی‎انضباطی سیاست‌های مالی دولت، فعالیت و سیطره شبه دولتی‌ها در اقتصاد، محیط غیررقابتی اقتصاد ملی، دخالت بیش از اندازه دولت در اقتصاد، تدوین و اجرای نامناسب قوانین و مقررات، هم‎راستایی اندک تصمیم‎ها و اقدام‎های مربوط به نهادهای مسئول انجامید.نتیجه‎گیری: اجرای ناقص، غیرعلمی و سیاست‎زده خصوصی‎سازی در ایران، سبب شده است که با وجود تلاش‎های بسیار، از مزایای آن برای کشور کاسته شده و مضررات آن نیز تشدید شود.