مقایسه‌ی اثر بخشی شش هفته تمرین اکسنتریک اکستنسورهای مچ دست با و بدون تیپینگ بر قدرت گرفتن، قدرت اکستنشن مچ دست و انگشت میانه ورزشکاران زن مبتلا به آرنج تنیس‎ بازان

زمینه و هدف: تمرینات اکسنتریک و تیپینگ به عنوان دو روش موثر در بهبود علایم عارضه ی آرنج تنیس بازان مطرح شده اند هدف از این مطالعه، مقایسه ی تاثیر شش هفته برنامه تمرینات اکسنتریک با و بدون تیپینگ بر قدرت گرفتن، اکستنشن مچ دست و انگشت میانه ورزشکاران زن مبتلا به آرنج تنیس بازان بود. روش بررسی: 45 زن ورزشکار مبتلا به آرنج تنیس بازان به صورت هدفمند انتخاب شدند. پس از اندازه گیری قدرت گریپ توسط دینامومتر (yagummy)، اکستنشن مچ وانگشت میانه با دینامومتر دستی، آزمودنی ها به گروه های 15 نفری تمرین، تمرین با تیپ و کنترل تقسیم شدند. تمرینات اسنتریک عمدتا توسط فلکس بار (flexbar) محصول شرکت ترابند (thera band) انجام شد. آرنج آزمودنی ها با تکنیک الماسی تیپ شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از spss نسخه 21 در سطح معناداری 05/0p استفاده شد.یافته ها: تفاوت معناداری بین اندازه های پیش آزمون و پس آزمون قدرت گرفتن مشاهده شد (001/0p=). اما بین اندازه های پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای قدرت اکستنشن مچ دست (504/0p=) و قدرت اکستنشن انگشت میانی (96/0p=) تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0>p). همچنین نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی حاکی از آن بود که بین دو گروه تمرینات اکسنتریک و تمرین با تیپ تفاوت معناداری به لحاظ آماری وجود ندارد (818/0p=). نتیجه گیری: تمرین اسنتریک و تمرینات ترکیبی اکسنتریک به همراه تیپ احتمالا می توانند به منظور افزایش قدرت گرفتن و به تعبیری دیگر افزایش عملکرد، در برنامه ی توانبخشی بیماران مبتلا به آرنج تنیس بازان تاثیر بسزایی داشته باشند.