بررسی اثر ایزوپرترنول (آگونیست بتا آدرنرژیک) بر تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان به استیوبلاست در شرایط آزمایشگاهی

زمینه و هدف: تاکنون در مطالعات مختلفی به بررسی پتانسیل استیوژنیک سلولهای بنیادی مزانشیمی و اهمیت سیگنالهای بتا آدرنرژیک در تشکیل و بازجذب استخوان پرداخته شده است. با این وجود اطلاعات کمی درباره نقش سیگنال های بتا آدرنرژیک در تمایز استیوبلاستی سلول‌های بنیادی مزانشیمی که از اهمیت بالایی در فیزیولوژی و فارماکولوژی استخوان برخوردار است، وجود دارد. در این تحقیق، میزان بیان کمی ژن‌های runx2 و استیوکلسین در طول تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی به استیوبلاست با استفاده از محیط تمایزی استیوبلاستی و داروی ایزوپرترنول (آگونیست بتا آدرنرژیک) مورد ارزیابی قرار گرفت.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان تحت تیمار با محیط تمایزی استیوبلاستی و داروی ایزوپرترنول قرار گرفتند. استخراج rna در روزهای 4 و 21 تمایز استیوبلاستی و از سلول‌های بنیادی مزانشیمی تمایز نیافته صورت گرفت.بیان کمی ژن‌های runx2 و استیوکلسین با روش quantitative real time-pcr سنجیده شد.یافته ها: بیان ژن‌های runx2 و استیوکلسین در روزهای4 و 21 تمایز استیوبلاستی تحت تیمار با داروی ایزوپرترنول کاهش یافت که در روز 21 تمایز این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار بود (05/0p < ). نتیجه گیری: داروی ایزوپرترنول به طور منفی بر تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی به استیوبلاست تاثیر دارد (به خصوص بر مراحل انتهایی تمایز استیوبلاستی). این یافته‌ها نشان می‌دهد که سلول‌های بنیادی مزانشیمی انسانی نیز مورد هدف تنظیم سیستم بتا آدرنرژیک قرار دارند و می‌تواند گزینه درمانی مناسبی در بیماریهای استخوانی باشد . واژگان کلیدی: سلول های بنیادی مزانشیمی، محیط تمایز استیوبلاستی، بتا آدرنرژیک، ایزوپرترنول، runx2 ، استیوکلسین