بررسی تاثیر اریترومایسین خوراکی برروی میزان تحمل شیر در نوزادان نارس

زمینه و هدف: عدم تحمل شیر به علت دیس‌موتیلیتی دستگاه گوارش یک مشکل شایع در نوزادان نارس می‌باشد. اریترومایسیناثرات پروکینیتیک بر روی حرکت معده و روده دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اریترومایسین خوراکی بر روی میزان تحمل شیر در نوزادان نارس بود.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی بر روی70 نوزاد نارس، با سن حاملگی بین 28 تا 34 هفته، که در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه بستری بودند، انجام گرفت. 35 نوزاد در گروه کنترل تنها شیر مادر دریافت ‌کردند و 35 نوزاد درگروه درمان علاوه بر شیر مادر، اریترومایسین خوراکی 5/2 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن هر 6 ساعت به مدت 10 روز دریافت نمودند. زمان رسیدن به تغذیه‌ی کامل خوراکی، مدت زمان بستری در بیمارستان، دفعات استفراغ روزانه و حجم باقیمانده لاواژ معده در دو گروه با استفاده از آزمون‌های tو مجذور کای مقایسه شدند. یافته‌ها: تفاوت معناداری بین دو گروه ازنظر توزیع جنسی، وزن تولد، سن حاملگی و سن شروع تغذیه وجود نداشت. همچنین زمان رسیدن به تغذیه‌ی کامل خوراکی نیزدر دو گروه اختلاف چشم‌گیری نداشت (058/0p=). دفعات حجم باقیمانده‌ی معده در گروه کنترل به‌طور چشم‌گیری بیشتر از گروه درمان بود (92/2±11/5 در مقابل 88/1±23/2) (003/0p=). هیچ یک از نوزادان در دو گروه دچار انتروکولیت نکروزان، آریتمی قلبی و استنوز هیپرتروفیک پیلور نشدند.نتیجه‌گیری: استفاده پروفیلاکتیک از اریترومایسین خوراکی با دز پیشنهادی در نوزادان نارس با سن حاملگی کمتر از 34 هفته باعث کاهش حجم باقیمانده معده می‌شود؛ اما زمان رسیدن به تغذیه‌ی کامل خوراکی را کاهش نمی‌دهد. واژگان کلیدی: اریترومایسین، تحمل شیر، نوزاد نارس، استفراغ