راه برون رفت از بیماری قلب (مرض روح) از نظر تفسیر المیزان

زمینه و هدف: یکی از مسایل چالش بر انگیز بشر در همه‌ی اعصار مشکلات روحی و روانی بوده که منشا بسیاری از ناکامی‌ها و رنج‌های جامعه‌ی بشری گردیده است. از نظر قران کریم یکی از بیماری‌های انسان در کنار بیماری‌های جسمانی وی، مرض و بیماری قلب است که انسان را دچار نوعی تردید و اضطراب می‌کند. جلوه‌ی این تردید و شک، ضعف ایمان به خداوند است که نتجه‌ی آن بروز خلق و خوی متناسب با اخلاقیات شرک‌آلود می‌باشد که منجر به اعمال کفر آمیز می‌شود. در مقابل آن قرآن، فردی را داری قلب سالم می‌داند که از راه میانه خارج نشده و به لحاظ روانی به خلوص قلب نایل گردیده است. قرآن کریم انسانی را سلیم النفس می‌داند که پیرو هواهای نفسانی نباشد. علامه حسینی طهرانی در ترجمه‌ی تفسیر المیزان (علامه طباطبایی) به بررسی بیماری قلب از نظر قران کریم پرداخته، آن را مورد شرح قرار می‌دهد. هدف از این تحقیق بررسی راهکارهای برون رفت جامعه‌ی انسانی از عوارض ناشی از بیماری روح بود. روش بررسی: در این تحقیق موضوع بیماری دل با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و کتابخانه‌ای با محوریت تفسیر المیزان و مخصوصا نظرات خاص علامه حسینی طهرانی مورد بحث و بررسی قرار گرفت.یافته‌ها: مطلب مهم از نظر مترجم تفسیر المیزان شباهت مرض قلب و دل با امراض جسمانی می‌باشد که به تدریج شدت یافته و اگر به معالجه‏اش نپردازند، مزمن می‏شود و در انتها بیمار را به هلاکت می‌‏کشاند. لازم به ذکر است که شدت یافتن مرض قلب، ناشی از ناپرهیزی بیمار ازچیز‌هایی است که برای وی مضر بوده، باعث تحریک بیشتر قلب بیمار می‌شود (دقیقا مانند بیماری جسمانی از نظر قران اگر کسی دچار مرض قلب است در صورت تمایل به مداوا و بیماری خود باید به سوی خدای عزوجل توبه کند قرآن در بیان خصوصیت بارز توبه آن را، ایمان به خدا و تذکر به افکار شایسته و اعمال صالح می‌داند. نتیجه‌گیری: از نظر قرآن اگر کسی دچار مرض قلب است در صورت تمایل به مداوای بیماری خود، باید به سوی خدای عزوجل توبه کند. قرآن در بیان خصوصیت بارز توبه، آن را، ایمان به خدا و تذکر به افکار شایسته و اعمال صالح می‌داند. از منظر قران کسانی که مبتلا به بیماری دل هستند، باکی ندارند از اینکه با از دست دادن سرمایه دین، دنیا را به دست آورند و مقامات فانی دنیوی را بر دین داری مقدم بدارند واژگان کلید‌ی: مرض، قلب، توبه، عمل ناشایست، کفر، ایمان