موضع علم و قرآن درباره‌ی «خودپنداره» و «حرمت خود» و تاثیرآن بر سلامت جسم

زمینه و هدف: از آنجا که آثار عینی میزان حرمت خود (self-esteem)، بر بهداشت روانی، سلامت جسم و رفتار اجتماعی انسان‌ها قابل انکار نیست، بیان موضع علم ودین پیرامون آن ضروری به نظر می‌رسد. اهمیت و فایده این موضوع زمانی رخ می‌نماید که از بین تیوری‌های مطرح شده در تناسب علم و دین، گزینه ما تعامل و توافق آن دو باشد. هدف این پژوهش نشان دادن همسویی علم ودین در تاکید بر تامین سلامت جسم و روان انسان با بالا بردن حرمت خود، و بررسی رابطه‌ی خود پنداره با آن می‌باشد. اما حرمت خود پیوندی با خود پنداره نیز دارد. تاکیدات دینی بر اهمیت و سود مندتر بودن خود شناسی مقدمه‌ای است جهت رهنمون شدن به عمیق‌ترین لایه‌های درونی انگیزه‌های رفتاری که بدون آن، ارزیابی فرد از خود و دیگران از او کامل نخواهد بود. در روان شناسی اجتماعی ازاین ارزیابی و مجموعه‌ی باورها و احساسات فرد درباره‌ی خود به خودپنداره (self concept) تعبیر می‌شود. این ارزیابی اگر منطبق با خویشتن اصیل نباشد با عنوان مختال در تعابیر قرانی قابل مقایسه خواهد بود که مطالعه‌ی تطبیقی آن‌ها بخشی دیگر از این نوشتار را تشکیل می‌دهد.روش بررسی: این پژوهش با شیوه‌ی توصیفی و با جمع آوری اطلاعات ازکتب در کتابخانه‌ها شکل گرفته استیافته ها: تاکید قرآن بر هدفمند بودن خلقت جهان و از جمله انسان، باعث دریافت این مهم برای انسان‌ها می‌شود که گوهر ارزشمند وجود خود را نباید ارزان از دست بدهند. این گونه شناخت از هستی و انسان، مبنایی برای حرمت خود می‌شود که در روانشناسی اجتماعی به عنوان پایه‌ی رفتار اجتماعی به‌هنجار تلقی می‌گردد.نتیجه‌گیری: از نتایج این بحث نمایاندن هر چه بیشتر نظریه‌ی تعامل علم ودین و ارایه‌ی مویدات جدیدی از تاثیر آموزه‌های آن‌ها در سلامت انسان می‌باشد. در این مبحث، مطالعه‌ی مقایسه‌ای موضوع خود وحرمت آن و خودپنداره در علم روانشناسی و آموزه‌های دینی صورت گرفته استواژگان کلید‌ی: خود، خود پنداره، حرمت خود و عزت نفس، سلامت