اثرات ورزش منظم شنا بر شدت علایم قطع مورفین ناشی از نالوکسان در موش‌های بزرگ سفید آزمایشگاهی

زمینه و هدف: پیدا کردن راه‌های موثر برای جلوگیری از تغییرات سیناپسی ناشی از داروهای مخدر، می‌تواند نقش مهمی در درمان و جلوگیری از عود به عنوان یک مشکل بالینی آن داشته باشد. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که ورزش حساسیت اثرات پاداشی مورفین را در موش صحرایی کاهش می‌دهد. هدف مطالعه‌ی حاضر بررسی اثرات ورزش منظم شنا بر روی نشانه‌های قطع مورفین به‌دنبال مصرف نالوکسان در موش صحرایی بود.روش بررسی: در پژوهش حاضر 16 سر موش به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. موش‌ها به‌مدت 14 روز فعالیت ورزشی شنا، هم‌زمان تزریق زیر جلدی مورفین (10 میلی‌گرم در کیلو‌گرم) دو بار در روز با فاصله‌ی 12 ساعته دریافت کردند. تمرین ورزشی شنا با 45 دقیقه در روز و 5 روز در هفته به مدت 2 هفته انجام گرفت. در روز 15 با تجویز نالوکسان هیدروکلراید (2 میلی‌گرم در کیلو‌گرم) به‌صورت داخل صفاقی 2 ساعت بعد از آخرین تزریق مورفین به دو گروه شناگر و شنا نکرده شدت وابستگی فیزیکی مطابق مدل gellert–holtzman ارزیابی گردید. یافته‌ها:‌ نتایج نشان داد که نشانه‌های درجه بندی شده در موش‌های وابسته به مورفین شناگر مثل تعداد انقباضات شکمی (0001/0p < )،wet dog shakes (005/0p=)، پرش (002/0p=) و نمره‌ی کل gellert–holtzman (0001/0p < ) کمتر از موش‌های وابسته به مورفین شنا نکرده بود. همچنین نشانه‌های چک شده در موش‌های وابسته به مورفین شناگر مثل راست شدن یا لیسیدن آلت تناسلی(05/0=p، 5/62 درصد)، اسهال (025/0=p، 40 درصد)، به خود پیچیدن (025/0=p، 50 درصد) نسبت به گروه شنا نکرده از شدت کمتری برخوردار بودند.نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که ورزش منظم شنا موجب کاهش شدت وابستگی به مورفین در موش صحرایی می‌شود. واژگان کلیدی: مورفین، ورزش منظم شنا، شدت وابستگی، نالوکسان، موش صحرایی