مقایسه‌ی اثر ترمیمی سلول‌های بنیادی استرومایی مغز استخوان و مونوسیت در مدل آسیب نخاعی موش صحرایی

زمینه و هدف: به دنبال بروز آسیب طناب نخاعی و وقایع پاتوفیزیولوژیکی رخ داده در محل ضایعه محیط نامناسبی برای ترمیم به‌وجود می‌آید. مهم‌ترین آن‌ها مرگ نورون‌ها، تشکیل کیست و زخم گلیال و ناکارآمدی مونوسیت‌ها می‌باشد. روش‌های نوین درمانی آسیب نخاعی، عمدتا مبتنی بر سلول درمانی می‌باشد که سلول‌های استرومایی مشتق شده از مغز استخوان bmscs و سلول‌های مونوسیت از توجه بیشتری برخوردار می باشند. هدف ما از این مطالعه مقایسه‌ی اثر ترمیمی سلول‌های بنیادی استرومایی و مونوسیت در مدل آسیب نخاعی در موش صحرایی بود. روش بررسی: موش‌های صحرایی به صورت تصادفی به سه گروه شش تایی تقسیم شدند و به روش weight dropping آسیب نخاعی ایجاد شد و روز چهارم، تزریق به صورت موضعی صورت گرفت. گروه اول نرمال سالین، گروه دوم سلول‌های بنیادی استرومایی و گروه سوم نیز مونوسیت دریافت داشتند. تست بهبود حرکتی bbb به مدت چهار هفته صورت گرفت و دو هفته قبل از اتمام کار بیوتین دکستران آمین (bda) به‌صورت داخل مغزی تزریق شد و در انتهای هفته‌ی چهارم رنگ آمیزی بافتی انجام شد. یافته‌ها: نتایج تست حرکتی bbb نشان دهنده‌ی تفاوت معنی‌داری در نمرات گروه دوم و سوم نسبت به گروه کنترل نبود؛ اما نتایج شمارش آکسون‌ها تفاوت معنی‌داری بین گروه کنترل و گروه‌های دوم و سوم نشان داد. مقایسه‌ی نتایج تست حرکتی و شمارش آکسون‌ها بین گروه دوم و سوم معنی‌دار نبود.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد که سلول‌های استرومایی و مونوسیت برای سلول درمانی آسیب نخاعی مناسب باشند. استفاده از حیوانات بیشتر و همینطور ادامه‌ی مطالعه برای مدت زمان بیشتر پیشنهاد می‌گردد.