بررسی مقایسه‌ای تاثیر دگزامتازون وریدی با بودسوناید استنشاقی در کاهش استریدور بعد از اکستوباسیون در بیماران ICU

زمینه و هدف: استریدور یکی ازعوارض جدی انتوباسیون می‌باشد، که می‌تواند منجر به دیسترس تنفسی، انتوباسیون مجدد و مشکلات ناشی از آن شود. از اقدامات موثر پیشگیری، تجویز استرویید‌های وریدی از جمله دگزامتازون است. اما عوارض زیاد آن‌ها سبب محدودیت در تجویز آن‌ها می شود. استروییدهای استنشاقی نسبت به انواع وریدی دارای عوارض کمتری هستند. مطالعه‌ی حاضر با هدف مقایسه‌ی تاثیر دگزامتازون وریدی با بودسوناید استنشاقی در کاهش استریدور بعد از اکستوباسیون صورت گرفته است.روش بررسی: در این مطالعه‌ی تجربی از نوع کارآزمایی بالینی، 80 بیمار دارای لوله‌ی تراشه کاندید اکستوباسیون وارد مطالعه شدند. بیمارانی که پاسخ کاف لیک تست آن‌ها منفی یا کمتر از حد انتظار بود، به‌طور تصادفی در دو گروه الف و ب قرار گرفتند (40n=). گروه الف 8 میلی‌گرم هر 8 ساعت از 24 ساعت قبل تا 24 ساعت بعد از اکستوباسیون دگزامتازون وریدی دریافت کردند. درحالی‌که گروه ب در همین فاصله زمانی5/0 میلی‌گرم هر 6 ساعت، بود سوناید از طریق نبولایزر دریافت نمودند. هر دو گروه 24 ساعت از نظر وجود علایم استریدور و دیسترس تنفسی چک شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها عبارت از چک لیست پژوهشگر ساخته و جدول امتیاز دهی استریدور بود. داده‌ها با استفاده از تست‌های آماری تی، کای دو، فیشر و من ویتنی مورد تجزیه تحلیل قرار گرفتند.یافته‌ها: درصد وقوع استریدور در گروه الف 5/62 درصد و در گروه ب 5/52 درصد محاسبه شد، که از نظر آماری معنی‌دار نبود (36/0p=). نمره‌ی استریدور در دو گروه نیز با هم اختلاف معنی‌داری نداشت (26/0p=).نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان می‌دهد هر دو دارو بر کاهش استریدور بعد از اکستوباسیون در نمونه‌های مورد پژوهش دارای اثرات مشابه هستند. لذا تجویز بودسوناید استنشاقی به دلیل عوارض کمتر جهت از پیشگیری استریدور پیشنهاد می‌شود.