تاثیر مکمل یاری L-کارنیتین در مقایسه با تمرین هوازی متوسط بر مقاومت به انسولین و شاخص‌های تن‌سنجی در زنان چاق

زمینه و هدف: مقاومت به انسولین از اجزای کلیدی سندرم متابولیک و فاکتور خطرساز برای دیابت و بیماری‌های قلبی عروقی به خصوص در افراد چاق می‌باشد. هدف مطالعه‌ی حاضر بررسی تاثیر مکمل یاری l-کارنیتین در مقایسه با تمرین هوازی متوسط بر مقاومت به انسولین و شاخص‌های تن‌سنجی در زنان چاق بود.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 44 نفر از زنان چاق (kg/m230 ? bmi) به‌طور تصادفی به چهار گروه 11 نفره به ترتیب زیر تقسیم شدند: 1- دریافت l-کارنیتین (g/day2)، 2- تمرین هوازی به‌همراه‌ دارونما، 3- دریافت l-کارنیتین به‌علاوه‌ی تمرین هوازی و 4- دریافت دارونما. طول مدت کلیه‌ی مداخلات 8 هفته بود و مداخله‌ی گروه‌های تمرین هوازی نیز به صورت سه جلسه در هفته انجام شد. در شروع و پایان مطالعه، اندازه‌گیری‌های وزن دورکمر، دورباسن، نسبت دورکمر به باسن، نمایه‌ی توده بدن، دریافت غذایی روزانه و سطوح ناشتای سرمی کارنیتین آزاد، گلوکز خون، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی homa بررسی شدند. یافته‌ها: در گروه‌های تمرین‌هوازی به‌همراه دارونما و دریافت l-کارنیتین به‌همراه تمرین‌ هوازی، کاهش معنی‌دار دورکمر و دورباسن مشاهده شد. گلوکز خون ناشتا، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی homa در گروه‌های تمرین‌هوازی به‌همراه دارونما و دریافت l-کارنیتین به‌همراه تمرین هوازی و دریافت کننده‌ی l-کارنیتین به‌طور معنی‌داری کاهش یافتند. نتیجه‌گیری: نتایج بیانگر تاثیر مفید تمرین هوازی بر مقاومت به‌انسولین و شاخص‌های تن‌سنجی از جمله دور کمر و دور باسن در مقایسهبا مکمل‌یاری l-کارنیتین بود و l-کارنیتین به تنهایی اثر مفیدی بر شاخص‌های تن‌سنجی نداشت. l-کارنیتین مقاومت به انسولین را کاهش داد که این اثر در مکمل‌یاری همزمان آن با تمرین هوازی بیشتر بود. تمرین هوازی بهترین روش کاهش وزن و بهبود مقاومت به انسولین نتیجه‌گیری شد.