قراردادهای بیع متقابل و چالش های مالیاتی آن در صنعت نفت و گاز ایران

تمایل به استفاده از تخصص و منابع مالی سرمایه گذاران خارجی از یک سو و نیز محدودیت های ناشی از اصول 44، 45، 80 و 81 قانون اساسی و سایر قوانین مربوطه از سوی دیگر، سبب گردید تا در دهه های اخیر، یکی از شیوه های اصلی برای جذب سرمایه گذاران خارجی در صنعت نفت و گاز ایران، استفاده از ظرفیت های قراردادهای بیع متقابل باشد. با ورود سرمایه گذاران خارجی به ایران، نحوه اخذ مالیات عملکرد و مالیات بر ارزش افزوده از چنین پیمانکارانی با توجه به اتخاذ یکی از روش های درصد پیشرفت پیمان و یا کار تکمیل شده برای شناسایی سود، به یک موضوع چالش بر انگیز در میان ماموران مالیاتی تبدیل گردید. به دلیل عدم وجود وحدت رویه در میان ماموران مالیاتی، هدف پژوهش حاضر بررسی مسیله مزبور با استفاده از روش مطالعات کتابخانه ای است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که سازمان امور مالیاتی کشور می تواند حسب سیاست های حاکم و محتوای (ماهیت) قراردادهای بیع متقابل، از روش درصد پیشرفت پیمان (رویکرد رجحان شکل بر محتوا) و یا روش درصد پیشرفت پیمان و روش کار تکمیل شده به صورت همزمان (رویکرد رجحان محتوا بر شکل) استفاده نماید. افزون بر این با توجه به روشی که برای وصول مالیات بر عملکرد مورد پذیرش قرار می گیرد، مالیات بر ارزش افزوده نیز محاسبه و از این پیمانکاران مطالبه و وصول گردد.