بررسی اپیدمیولوژیک کودکان مبتلا به پیلونفریت حاد در طی دوره‌ی 5 ساله پس از اجرای راهنمای بالینی جدید انجمن کودکان آمریکا

مقدمه: عفونت ادراری دومین عفونت شایع دوران کودکی است. اهمیت عفونت ادراری به دلیل عوارض درازمدت بیماری نظیر اسکار و نارسایی کلیه می‌باشد. از سال 2011 انجمن کودکان آمریکا، راهنمای بالینی جدیدی برای برخورد با این بیماران منتشر کرد. مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی یافته‌های اپیدمیولوژیک و پاراکلینیک بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد در طی دوره‌ی 5 ساله پس از اجرای این راهنمای بالینی انجام شد.روش‌ها: در این مطالعه‌ی گذشته‌نگر، پرونده‌ی پزشکی کلیه‌ی بیماران 2 ماهه تا 12 ساله‌ی مبتلا به پیلونفریت حاد بستری شده در بیمارستان بوعلی سینای ساری در سال‌های 95-1390 مورد بررسی قرار گرفت. مواردی نظیر سن، جنس، جرم ایجاد کننده‌ی عفونت، میزان حساسیت دارویی، نوع آنتی‌بیوتیک مصرفی، پاسخ به درمان، نتایج بررسی‌های پاراکلینیک و نتایج بررسی‌های تصویربرداری و همچنین، مسایل درازمدتی مانند عفونت‌های راجعه و ایجاد اسکار مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته‌ها: در مجموع 360 بیمار با متوسط سن 35.2 ماه که 81 درصد آن‌ها دختر بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. شایع‌ترین جرم کشف شده (78 درصد) escherichia coli بود که نسبت به سفالوسپورین نسل سوم، آمینوگلیکوزیدها و کارباپنم‌ها حداقل 82 درصد حساسیت داشت، اما مقاومت آن به کوتریموکسازول 44 درصد و نسبت به نالیدیکسیک اسید 38 درصد بود. 26 نفر (7.6 درصد) بیماران سابقه‌ی سه بار یا بیشتر عفونت ادراری را داشتند که ارتباطی با جنس، سابقه‌ی ابتلا به هیدرونفروز پره‌ناتال، وجود رفلاکس و جرم ایجاد کننده‌ی عفونت ادراری نداشت، اما با سن ابتلا به عفونت ارتباط داشت. هیدرونفروز در 20 درصد، اسکار در 46 درصد و رفلاکس در 47 درصد بیمارانی که برای آن‌ها اقدامات تصویربرداری انجام شده بود، وجود داشت.نتیجه‌گیری:عفونت ادراری، همچنان به عنوان یک بیماری جدی در کودکان شناخته می‌شود. مقاومت دارویی جرم‌های ایجاد کننده‌ی آن به آمینوگلیکوزیدها قابل اغماض است، اما نسبت به سفالوسپورین‌ها در حال افزایش است و داروهایی مانند کوتریموکسازول به جهت مقاومت بالای ارگانیسم‌ها، دیگر آنتی‌بیوتیک مناسبی محسوب نمی‌شوند. درمان مناسب و جدی و پی‌گیری و بررسی زمینه‌ای برای جلوگیری از عوارض درازمدت بیماری توصیه می‌شود.