مقایسه‌ی ناپایداری dna ژنومی در آدنوما و آدنوکارسینوما در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال به روش random amplified polymorphic dna polymerase chain reaction

مقدمه: تجمع تغییرات ژنتیکی دلیل اصلی پیشرفت بدخیمی در سرطان روده‌ی بزرگ است و مشخص شده است که ناپایداری ژنومی گام لازم برای ایجاد جهش‌های متعدد و ضروری در بروز بدخیمی می‌باشد.روش‌ها: از تکنیک random amplified polymorphic dna polymerase chain reaction (rapd-pcr) برای بررسی و مقایسه‌ی ناپایداری ژنومی در سرطان روده‌ی بزرگ و پیشرفت آن استفاده شد که در آن پروفایل ژنومی بافت آدنوما (پولیپ) و آدنوکارسینوما (سرطان روده‌ی بزرگ) مربوط به 17 بیمار مبتلا به سرطان روده‌ی بزرگ با اپیتلیوم طبیعی روده‌ی بزرگ همان بیماران مقایسه گردید.یافته‌ها: بر اساس تفکیک و مشاهده‌ی محصولات pcr بر روی ژل آگارز 2 درصد، حضور باندی با طول تقریبی 370 جفت باز بین بافت‌های طبیعی (مشاهده شده در 11.8 درصد نمونه‌ها)، آدنوما (مشاهده شده در 76.5 درصد نمونه‌ها) و آدنوکارسینوما (مشاهده شده در 88.2 درصد نمونه‌ها) پلی‌مورف بود. حضور باند پیش‌گفته با توموری شدن بافت طبیعی همراهی معنی‌داری داشت (0.0004 = p و 24.38 = odd ratio یا or برای آدنوما و 0.0001 > p و 56.25 = or برای آدنوکارسینوما). همچنین، آنالیز آماری داده‌ها نشان داد که فرکانس حضور این باند بین آدنوما و آدنوکارسینوما تفاوت معنی‌داری ندارد (0.6600 = p).نتیجه‌گیری: بررسی بیشتر قطعه‌ی 370 جفت بازی در سطح توالی، می‌تواند پیشنهاد مناسبی برای یافتن عملکرد این تغییر ژنتیک باشد.