مقایسه‌ی دو روش جراحی پلاک لاکینگ ولار و پین‌گذاری از راه پوست بدون استفاده از اکسترنال فیکساتور در درمان شکستگی خارج مفصلی و ناپایدار دیستال رادیوس (udrf): مطالعه‌ی بالینی تصادفی و کنترل شده‌ی یک سوکور

مقدمه یکی از شکستگی‌های شایع، شکستگی دیستال رادیوس می‌باشد و درمان‌های مختلفی برای آن پیشنهاد شده است. هدف از انجام مطالعه‌ی حاضر، مقایسه‌ی جااندازی باز و فیکساسیون داخلی (open reduction and internal fixation یا orif) با استفاده از یک پلاک لاکینگ ولار در مقایسه با پین‌گذاری از راه پوست و گچ‌گیری زیرآرنج در بیماران کمتر از 60 سال با تراکم استخوان خوب که شکستگی دیستال رادیوس ناپایدار (unstable distal radius fracture یا udrf) خارج مفصلی داشتند، بود. ;روش‌ها این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی یک سوکور بود. 88 بیمار در طیف سنی 18 تا 60 سال، با شکستگی بسته و خارج مفصلی udrf مورد بررسی قرار گرفتند. میزان درد [با استفاده از مقیاس آنالوگ دیداری (visual analog scale یا vas)] و نتایج عملکردی دو روش پین‌گذاری از راه پوست و پلاک‌گذاری، 3 و 12 ماه پس از عمل جراحی مقایسه گردید. ;یافته‌ها شدت درد 3 و 12 ماه پس از درمان در گروه پین‌گذاری بیشتر بود (به ترتیب 0/001= p و 390/ = p). دامنه‌ی حرکات مفصل در گروه پلاک‌گذاری به طور قابل توجهی بهتر بود (0/001 > p). تفاوت معنی‌داری در توانایی انجام فعالیت‌های روزانه 3 ماه پس از درمان بین دو گروه وجود داشت، اما محدودیت قابل توجهی در فعالیت‌های روزانه، 12 ماه بعد از عمل جراحی در گروه پین‌گذاری مشاهده شد (0/004= p). ;نتیجه‌گیری ثابت کردن شکستگی با پلاک را می‌توان روش مناسب‌تری برای درمان شکستگی دیستال رادیوس ناپایدار خارج مفصلی در مقایسه با پین‌گذاری از راه پوست از نظر میزان درد پس از عمل، دامنه‌ی حرکات مفصلی و عملکرد در بیماران کمتر از 60 سال دانست.