بررسی تاثیر لووتیروکسین بر demyelination موضعی القا شده با لیزولسیتین در کیاسمای بینایی موش‌های نر

مقدمه: یکی از اختلالات بارز در multiple sclerosis (ms)، آسیب سیستم بینایی است که به دلیل demyelination ایجاد می‌گردد. مطالعات انجام شده، وجود یک ارتباط میان بیماری‌های دمیلینه کننده‌ی سیستم مرکزی اعصاب و اختلالات تیروئید را پیشنهاد کرده‌اند. بر این اساس، درمان‌های افزایش دهنده‌ی سطح هورمون‌های تیروئیدی در ms فواید احتمالی دارند. بنابراین، مطالعه‌ی حاضر، با هدف بررسی اثرات لووتیروکسین بر demyelination/remyelination القا شده با لیزولسیتین در کیاسمای بینایی موش‌ها انجام شد. روش‌ها: demyelination موضعی با تزریق 2 میکرولیتر لیزولسیتین 1 درصد در کیاسمای اپتیک موش‌ها ایجاد گردید. 6 گروه مورد مطالعه، شامل گروه‌های شاهد، sham، تخریب (ms)، تخریب لووتیروکسین با دزهای 20، 50 و 100 میکروگرم/کیلوگرم (در تمام گروه‌ها 9 = n) بودند. demyelination /remyelination 7، 14 و 21 روز پس از شروع درمان ارزیابی گردید. تغییرات ریخت‌ بافت‌شناسی گروه‌های مورد مطالعه با استفاده از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین، با گروه شاهد، مقایسه و ارزیابی شد. یافته‌ها: به دنبال تزریق لیزولسیتین درون کیاسمای اپتیک، demyelination وسیعی رخ داد و با گذشت زمان وسعت آن کاهش یافت که نشان دهنده‌ی remyelination در این ناحیه بود. به دنبال درمان با لووتیروکسین، کاهش چشم‌گیری در میزان demyelination در گروه‌های درمانی نسبت به گروه ms مشاهده گردید. این کاهش، در دز 100 میکروگرم/کیلوگرم بارزتر بود. نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان می‌دهد که تزریق لیزولسیتین، موجب یک demyelination برگشت پذیر در کیاسمای اپتیک می‌گردد. لووتیرو‌کسین، توانست ضمن ایجاد اثرات محافظتی در مقابل القای demyelination، موجب تسریع در remyelination گردد. بنابراین، احتمال می‌رود هورمون‌های تیروئیدی دارای اثرات بهبود دهنده در بیماری ms باشند. هر چند، مطالعات بیشتری در این زمینه لازم است.