علایم و نشانه‌های پیش‌درآمد اختلالات خلقی در یک نمونه از جامعه‌‌ی ایرانی

مقدمه: تشخیص زودهنگام و انجام اقدامات پیش‌گیرانه، باعث کاهش بارز عوارض و علایم اختلالات خلقی می‌شود. مطالعه‌ی حاضر، جهت ارزیابی علایم پیش‌درآمد اختلالات خلقی در جامعه‌ی ایرانی انجام شد. روش‌ها: کلیه‌ی بیماران مبتلا به اختلالات خلقی بستری در بیمارستان نور اصفهان در ماه‌های شهریور تا بهمن سال 1391 به صورت گذشته‌نگر، از نظر علایم و نشانه‌های روان‌پزشکی طی مصاحبه‌ی بالینی با نگرش به سابقه‌ی بیماری ارزیابی شدند. یافته‌ها با استفاده از آزمون‌های independent t و 2 χ آنالیز شد. یافته‌ها: از 175 بیمار (66 مرد و 109 زن) با میانگین سنی 12/1 ± 34/7 سال، به ترتیب 119 و 56 نفر دچار اختلالات دو قطبی و افسردگی اساسی بودند. همه‌ی این بیماران، به جز یک بیمار مبتلا به افسردگی اساسی، وجود حداقل یک علامت پیش‌درآمد را گزارش دادند. تکانشگری (impulsivity)، زودرنجی (irritability) و افزایش فعالیت‌ها و ارتباطات اجتماعی (oversociality) با فراوانی 32/8، 29/4 و 26/1 درصد، شایع‌ترین علایم پیش‌‌درآمد در اختلال دو قطبی بودند که تکانشگری و زودرنجی باعث افزایش معنی‌دار احتمال بروز بیماری در آینده می‌شد. ضعف در مهارت‌های تطابقی (poor coping)، گوشه‌گیری (social isolation) و اضطراب (anxiety) نیز با فراوانی 78/6، 33/9 و 30/4 درصد، شایع‌ترین علایم پیش‌‌درآمد در اختلال افسردگی اساسی بودند که تنها ضعف در مهارت‌های تطابقی، به طور معنی‌داری احتمال بروز بیماری در آینده را افزایش می‌داد. نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع بالای علایم پیش‌درآمد در مبتلایان به اختلالات خلقی در جامعه‌ی ایرانی، جدی گرفتن این علایم در دوران کودکی و نوجوانی، باعث تشخیص زودرس و نیز کوتاه‌ شدن شدت مرحله‌ی درمان نشده‌ی اختلالات خلقی می‌شود.