مقایسه‌ی نتایج بالینی استفاده از دو تکنیک گچ‌گیری spica در شکستگی‌های تنه‌ی فمور

مقدمه: شکستگی شافت فمور، شایع‌ترین آسیب عمده‌ی ارتوپدی در اطفال است. به طور معمول، از دو روش گچ‌گیری spica جهت درمان شکستگی‌های ایزوله‌ی شافت فمور در کودکان زیر 8 سال استفاده می‌شود. این مطالعه، با هدف مقایسه‌ی این دو روش و مزایا و معایب آن‌ها طراحی و انجام شد. روش‌ها: این مطالعه، به صورت مورد شاهدی روی 35 کودک 62 سال با شکستگی شافت فمور ایزوله که به بیمارستان شهید باهنر کرمان مراجعه کردند، انجام شد. کلیه‌ی بیماران به مدت 6 ماه پی‌گیری شدند. 17 بیمار تحت گچ‌گیری به روش نوع 1 (90/90) و 18 بیمار تحت گچ‌گیری به روش نوع 2 (45/45) قرار گرفتند. بیماران از لحاظ طول اندام، دفورمیتی انگولار، قدرت عضلانی، آسیب عصبی عروقی، سندرم کمپارتمان و آسیب‌های پوستی بررسی شدند. پس از باز کردن گچ، پرسش‌نامه‌ی طراحی شده در مورد فعالیت‌های کودک، توسط والدین جواب داده شد. یافته‌ها: تمامی بیماران در هر دو گروه پس از حداکثر 8 هفته جوش‌خوردگی (union) کامل داشتند. در گروه 45/45 میانگین میزان دشواری در حرکت کردن به اطراف 2/41 ± 5/77و در گروه 90/90 این میزان 1/43 ± 8/05به دست آمد که تفاوت دو گروه معنی‌دار بود (0/002= p). میزان دشواری ترک خانه و محوطه‌ی منزل توسط بیماران در گروه 45/45 معادل 2/94± 5/77و در گروه 90/90 برابر 1/76± 8/00 به دست آمد که از لحاظ آماری تفاوت معنی‌دار داشت (0/011 = p). نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج