بررسی اثر سلنیوم تزریقی بر حداکثر فشار عضله‌ی دمی در بیماران تحت تهویه‌ی مکانیکی تهاجمی بستری در بخش مراقبت‌های ویژه‌ در مقایسه با گروه شاهد

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، تعیین اثر سلنیوم بر حداکثر فشار عضله‌ی دمی در بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه‌ بود. روش‌ها: طی یک مطالعه‌ی کارآزمایی بالینی، 50 بیمار تحت تهویه‌ی مکانیکی بستری در بخش مراقبت‌های ویژه‌ی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال 1393 انتخاب و در دو گروه 25 نفره‌ی مورد و شاهد توزیع شدند. در گروه مورد، از زمان اتصال بیمار به دستگاه تهویه‌ی مکانیکی، روزانه 1 میلی‌گرم سلنیوم خوراکی به همراه غذا برای بیماران گاواژ شد و در گروه شاهد، داوریی استفاده نشد. بیماران دو گروه از نظر زمان جداسازی از دستگاه، پارامترهای تنفسی، شاخص‌های همودینامیک، مدت زمان تهویه‌ی مکانیکی و پیامد جداسازی از دستگاه مقایسه شدند. یافته‌ها: موارد اکستوباسیون موفق در گروه‌های مورد و شاهد به ترتیب 17 (68 درصد) و 16 مورد (64 درصد) بود و اختلاف دو گروه معنی‌دار نبود (0/770 = p). میانگین حداکثر فشار عضله‌ی دمی در بدو شروع تهویه‌ی مکانیکی در دو گروه مورد و شاهد به ترتیب 73/2 ± 20/36- و 2/41 ± 21/04- سانتی‌متر آب (0/360 = p)، در زمان رسیدن به pressure support ventilation (psv) 8 سانتی‌متر آب، به ترتیب 2/73 ± 24/71- و 1/52 ± 22/16- سانتی‌متر آب (0/001>p) و در زمان رسیدن به psv 5 سانتی‌متر آب، به ترتیب 2/58 ± 24/52- و 4/61 ± 29/12- سانتی‌متر آب (0/001>p) و اختلاف دو گروه در psv معادل 5 و 8 سانتی‌متر آب معنی‌دار بود. نتیجه‌گیری: تجویز سلنیوم، با کاهش مقاومت راه هوایی در بیماران تحت تهویه‌ی مکانیکی همراه بود، اما میزان موفقیت جداسازی و زمان جداسازی از دستگاه تهویه‌ی مکانیکی در دو گروه مورد و شاهد اختلاف معنی‌داری نداشت. در عین حال، توصیه می‌گردد در این زمینه مطالعات وسیع‌تری انجام گیرد.