بررسی آزمایش‌های بالینی در تعیین میزان برگشت عصب ترمیم شده

مقدمه: روش بالینی بدون عیب جهت بررسی پیشرفت عصب ترمیم شده وجود ندارد. روش tinel، یک روش شناخته شده برای این منظور می‌باشد، اما نقایص زیادی دارد. بنابراین، تمایل زیادی وجود دارد که یک روش دقیق و بدون عیب ابداع شود تا بتواند میزان پیشرفت عصب در حال رشد را تعیین نماید. روش‌های scratch collapse و درد عضلانی (tender muscle test) به عنوان روش‌های دقیق جهت بررسی میزان درگیری عصب‌های در حال فشار نظیر سندرم carpal tunnel شناخته شده‌اند، اما این دو روش برای بررسی میزان برگشت عصب ترمیم شده مورد بررسی قرار نگرفته‌اند. این مطالعه، با هدف بررسی میزان پیشرفت عصب در روش‌های بالینی tinel، scratch collapse و درد عضلانی انجام شد. روش‌ها: تعداد 20 بیمار که اعصاب آن‌ها تحت ترمیم قرار گرفته بود، هر سه ماه با استفاده از روش‌های بالینی tinel، scratch collapse و درد عضلانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. فراوانی مثبت و منفی، میزان حساسیت (sensitivity)، ویژگی (specificity) و میزان توافق هر روش محاسبه شد. یافته‌ها: میزان حساسیت روش‌های tinel، درد عضلانی، scratch collapse و نوار عصب به ترتیب 70، 60، 50 و 80 درصد بود. میزان ویژگی بودن روش‌های tinel، درد عضلانی، scratch collapse و نوار عصب به ترتیب 80، 90، 60 و 80 درصد بود. نتیجه‌گیری: روش‌های درد عضلانی و tinel به ترتیب بیشترین پیش‌بینی کنندگی مثبت و منفی را داشتند. روش scratch collapse کمترین میزان حساسیت، ویژگی و پیش‌بینی کنندگی مثبت و منفی را دارا بود. استفاده‌ی معمول از روش‌های tinel و درد عضلانی جهت بررسی میزان پیشرفت عصب ترمیم شده توصیه می‌شود، اما استفاده از روش scratch collapse به دلیل حساسیت و ویژگی پایین توصیه نمی‌شود. روش نوار عصب، روش استاندارد طلایی است.