مقایسه‌ی اثرات داروهای تجویز شده بر رخداد و تعداد حملات بیماران مبتلا به multiple sclerosis

مقدمه: درمان، نقش مهمی بر پیش‌گیری و کنترل حمله در بیماران multiple sclerosis (ms) دارد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین تاثیر نوع داروی مصرفی بر رخداد و تعداد حملات این بیماران است.روش‌ها: در این مطالعه‌ی مقطعی، تعداد 1815 بیمار ms مراجعه کننده به بیمارستان آیت‌اله کاشانی اصفهان که اطلاعات آن‌ها در نرم‌افزار imed ثبت شده بود و حداقل 34 ماه تحت پی‌گیری بودند، وارد مطالعه شدند. اثر نوع داروی مصرفی بر رخداد و تعداد حملات، با استفاده از مدل دو جمله‌ای منفی hurdle با استفاده از نرم‌افزار r تعیین شد.یافته‌ها: نوع داروی مصرفی اثر معنی‌داری بر رخداد حمله داشت؛ به گونه‌ای که در مقایسه با داروی بتا- اینترفرون 1a (interferon beta-1a) (عضلانی)، داروهای بتا اینترفرون 1a (زیر جلدی)، فینگولیمد (fingolimod)، گلاتیرامر استات (glatiramer acetate) و آزاتیوپرین به‌ ویژه برای بیماران عود فروکش کننده، اثر کمتری داشتند. بتا اینترفرون 1b، اثر بیشتری و گلاتیرامر استات، اثر کمتری بر رخداد حمله به ترتیب در زنان و مردان داشت. در زنان، نوع داروهای مصرفی فینگولیمد، گلاتیرامر استات و آزاتیوپرین بر تعداد حملات اثر کمتری داشتند. سن بر رخداد و تعداد حملات در هر دو گروه مردان و زنان و هر دو سیر بالینی عود فروکش کننده و پیش‌رونده، تاثیر معنی‌داری داشت.نتیجه‌گیری: بیماران جوان‌تر، رخداد حمله‌ی بیشتری داشتند. داروی بتا اینترفرون 1a (عضلانی) نسبت به سایر داروها در کاهش رخداد حمله عملکرد بهتری داشته است. در زنان، بیمارانی که داروی بتا اینترفرون 1b را مصرف نموده‌اند، تعداد حملات کمتری نسبت به بیماران مصرف کننده‌ی داروی بتا اینترفرون 1a (عضلانی) داشته‌اند. در بین مردان، بیماران با داروی مصرفی بتا اینترفرون 1a (عضلانی) نسبت به گلاتیرامر استات رخداد حمله‌ی کمتری داشتند.