مقایسه‌ی نتایج دو روش درمانی بانداژ و گچ‌گیری در بیماران مبتلا به پیچ خوردگی درجه‌ی 1 و 2 در مجموعه‌ی لیگامانی خارجی مچ پا

مقدمه: این مطالعه، با هدف مقایسه‌ی نتایج دو روش درمانی بانداژ و گچ‌گیری در بیماران مبتلا به پیچ‌خوردگی درجه‌ی 1 و 2 در مجموعه‌ی لیگامانی خارجی مچ پا در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال‌های 95-1394 انجام شد. روش‌ها: این مطالعه، از نوع کارآزمایی بالینی بود که بر روی 88 بیمار دچار پیچ خوردگی مچ پا مراجعه کننده به بیمارستان الزهرا (س) در سال‌های 95-1394 انجام شد. اطلاعات بیماران بر اساس شرح حال و معاینه در چک لیست تهیه شده، ثبت گردید. بیماران به روش تصادفی ساده بدون در نظر گرفتن درجه‌ی درد، به یکی از دو گروه روش بانداژ (گروه اول) یا بی‌حرکت‌سازی با گچ (گروه دوم) مورد درمان قرار گرفتند. داده‌های به دست آمده، وارد نرم‌افزار spss شد و توسط شاخص‌های آمار توصیفی و آزمون‌های آماری تجزیه و تحلیل و بررسی گردید. در این مطالعه، 050/0>p به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد. یافته‌ها: بعد از دو هفته، میانگین میزان درد در گروه اول (2/1 ± 2/31) در مقایسه با گروه دوم (4/2 ± 6/48) کاهش معنی‌داری یافته بود (050/0>p). میانگین دامنه‌ی حرکتی مچ پا بعد از دو هفته در گروه اول 20/1 ± 08/28 و در گروه دوم 10/2 ± 30/21 بود که این میزان در گروه اول به طور معنی‌داری نسبت به گروه دوم افزایش پیدا کرده بود (050/0>p). نتیجه‌گیری: در صدمات پیچ خوردگی درجه‌ی 1 و 2 در مجموعه‌ی لیگامانی خارجی مچ پا، درمان بانداژ در مقایسه با بی‌حرکتی، کاهش درد و تورم و بهبود دامنه‌ی حرکتی مفصل بهتر است.