تاثیر تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی اسپکسین و حساسیت به انسولین در رت‌های صحرایی نژاد ویستار مبتلا به دیابت بارداری: یک مطالعه‌ی تجربی

مقدمه: دیابت بارداری (gestational diabetes mellitus) gdm، به عنوان عدم تحمل گلوکز در دوران بارداری تعریف می‌شود. ورزش منظم برای بارداری سالم مهم است و می‌تواند خطر ابتلا به gdm را کاهش دهد. از سوی دیگر موضوع اصلی یافتن یک پیش‌بینی‌کننده‌ی زیستی است که بتواند به زنانی که در همان ابتدای بارداری در معرض خطر ابتلا به gdm هستند، هشدار دهد. هدف از این مطالعه، ارائه‌ی پتانسیل و اهمیت اسپکسین (spexin) spx در پاتوژنز gdm بود.روش‌ها: تعداد 60 سر رت صحرایی ماده ویستار (با وزن 10 ± 220 گرم) به طور تصادفی در 6 گروه شاهد (ctr)، گروه شاهد+تمرین هوازی تداومی (ctr+con)، گروه شاهد+تمرین هوازی تناوبی (ctr+int)، گروه دیابت بارداری (gdm)، گروه دیابت بارداری+تمرین هوازی تداومی (gdm+con)، گروه دیابت بارداری+تمرین هوازی تناوبی (gdm+int) قرار گرفتند. گروه‌های تمرین در دوران بارداری تحت تمرینات با تردمیل قرار گرفتند. سطوح حساسیت به انسولین و spx اندازه‌گیری شد. از آزمون آماری anova یک راهه برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد.یافته‌ها: غلظت spx سرم در گروه gdm به طور معنی‌داری بیشتر از گروه ctr بود، از طرفی سطح spx در گروه‌های gdm+con و gdm+int به طور معنی‌داری کمتر از گروه gdm بود. وزن گروه gdm بطور معنی‌داری بیشتر از گروه ctr و گروه‌های تمرین در روز بیستم بارداری بود. وزن تولد فرزندان در گروه gdm به طور قابل توجهی بیشتر از گروه ctr و گروه‌های تمرینی بود. سطوح حساسیت به انسولین در گروه‌های gdm+con و gdm+int بطور معنی‌داری کمتر از گروه gdm بود.نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که هر دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی در بهبود دیابت بارداری موثر بودند، اما تفاوت معنی‌داری بین دو مدل تمرین وجود نداشت. علاوه بر این، به نظر می‌رسد تغییرات در سطوح spx تحت تاثیر وجود gdm در زنان باردار قرار می‌گیرد به طوری که در افراد مبتلا به gdm افزایش می‌یابد. این ممکن است به عنوان یک عامل بالقوه برای پیش‌بینی پیشرفت gdm استفاده شود.

effect of continuous and intermittent aerobic training on serum spexin and insulin sensitivity in wistar rats with gestational diabetes mellitus: an experimental study

background: gestational diabetes mellitus (gdm) is any degree of glucose intolerance with onset or first recognition during pregnancy. regular exercise is important for a healthy pregnancy and can lower the risk of developing gdm. on the other hand, the crux of the matter is to find a bio predictor capable of signaling out women at risk of developing gdm as early as the very start of pregnancy. this study aimed to present the potential and significance of spexin (spx) in the pathogenesis of gdm.methods: sixty female wistar rats (weighting 220 ± 10g) were randomly assigned into six groups: control (ctr) group, control+continuous aerobic training (ctr+con) group, control+intermittent aerobic training (ctr+int) group, gestational diabetes mellitus (gdm) group, gdm+continuous aerobic training (gdm+con) group, gdm+intermittent aerobic training (gdm+int) group. exercise groups underwent treadmill exercise during pregnancy. levels of insulin sensitivity and spexin were measured. a one-way anova statistical test was used for statistical analysis.findings: serum spexin concentration in the gdm group was significantly higher than ctr; on the other hand, the spexin level in the gdm+con and gdm+int groups was considerably lower than in the gdm group. on the 20th day of gestation, the weight of the gdm group was significantly higher than that of the ctr and training groups. the birth weight of offspring in the gdm group was significantly higher than that of the ctr and exc groups. insulin sensitivity levels in the gdm+con and gdm+int groups were significantly lower than in the gdm group.conclusion: the results of this study demonstrate that both continuous and intermittent training were effective in improving gdm, but there was no statistically significant difference between the two training models. in addition, changes in spx levels seem to be influenced by the presence of gdm in pregnant women, with increased levels in those with gdm. it may be used as a potential factor to predict the development of gdm.