مداخلات مربوط به درمان اختلالات خودتنظیمی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم: بررسی مروری روایی

مقدمه: اختلال طیف اوتیسم، از شایع‌ترین اختلالات رشدی در میان کودکان است که در سال‌های اولیه‌ی کودکی ظهور می‌کند. این کودکان، آشفتگی در خودتنظیمی در سطوح مختلف از جمله جسمی، حسی، روانی، هیجانی و اجتماعی دارند. این در حالی است که ارتباط واضح میان خودتنظیمی و زبان و نیز یادگیری و رشد کلی وجود دارد. بنابراین، قبل از این که بتوانیم مهارت‌های رشدی کودک را مورد هدف قرار دهیم، لازم است با فرایند خودتنظیمی در کودکان آشنا شویم. این مقاله با هدف مرور منابع به منظور بررسی مداخلات مربوط به درمان اختلالات خودتنظیمی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تدوین شد.روش‌ها: این مطالعه، یک پژوهش مروری روایی بود. برای یافتن مطالعات مرتبط با هدف پژوهش، جستجو در پایگاه‌های انگلیسی ot seeker، google scholar و pubmed با استفاده از واژگان کلیدی انگلیسی autism، intervention، selfregulation، management و پایگاه فارسی scientific information database (sid) با واژگان کلیدی فارسی اوتیسم و خودتنظیمی انجام شد و در نهایت، 18 مطالعه‌ی مرتبط بر اساس معیار ورود انتخاب شد.یافته‌ها: مرور منابع نشان داد مداخلات مربوط به درمان اختلالات خودتنظیمی در این کودکان شامل دارودرمانی، درمان‌های مبتنی بر پردازش و یکپارچگی حسی، درمان‌های رفتاری و شناختی رفتاری، انواع خاصی از ماساژها، اسب سواری درمانی، مداخلات گروهی و طب چینی می‌باشد.نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد انتخاب و به کارگیری نوع خاصی از مداخله برای هر کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، وابسته به سن عقلی، شدت اوتیسم و محیط کودک است. همچنین، عوامل مربوط به فرد، تعامل و محیط، بر توانایی کودک برای تنظیم کردن خود تاثیر می‌گذارند